En de oscar gaat naar...

Alles is troebel door de waas van tranen die al de hele dag niet weg tevegen is, elk woord is er één teveelen het schrijven van dit verhaal is één grote emotionele achtbaan. Vandaag gaan wenaar huis. Na 15 weken reizen valt voor ons het doek, Zuid-Amerika is het podium geweest waarop wij floreerden en onszelf hebben gevonden, emotionele volwassenheid bereikt hebben en waar na regen altijd meer zonnenschijn gekomen is. Het zou een aantal personen vreselijkaan het hartgaan als wij de volle verantwoordelijkheidvoor de loop deromstandigheden op ons zouden nemen. Wantgeen team kan zonder coach,geen zanger zonder fans en geen reiziger zonder af en toe een helpende hand.En daarom willen wij via deze weg een aantal mensen, instanties en hogere machten bedanken voor hun onvoorwaardelijke steun en finacielegulheid.

Lieve Juliette, toen wij om 9 uur ´s ochtends bij jou super-deluxe-appartement-met-zwembad-en-sauna-op-het-dak aanklopte,hadden we nog geen idee van de donderwolken die zich boven ons hoofd samenpakten. Wegens hetgebrek aan cultuur die bekeken moest wordenen de overvloed aan mooie winkels in Sao Paulo hebben we met joude eerste dag van ons verblijf de ge-aircode shoppingmalls onveilig gemaakt. Helaas moest er door jou en de rest van hetRP vreselijk serieus en hardgewerkt en genetwerkt worden, en hadden wij geen andere keus dande duurste winkelstraat van de stad te bezoeken. De creditcard ging vreselijk soepel door de meeste machines heen, tot we met 11 paar Havaianas aan de kassa stonden en hetonding weigerde een mooie ´u heeftbetaald bon´ uit te printen.Na een paar paniekerige telefoontjesmet de bank bleek dathet ´studentenlimiet´ van Marloeshaar creditcard bereiktwas, en dat we hemniet komden gebruiken tot de 28ste ( dit voorval vond plaats rond de 12de). Nou zou dit geen probleen zijn geweestals wij onze gewone bankpassen nog hadden gehad, maar helaas zijn die ergensin Peru enBolivia achtergebleven.Dus, om een lang verhaal kort te maken, wij moesten zielig papa en mama opbellen, diemochten hun zuur verdiende centjes naar Juliette overmaken en Juliette heeftmet haar creditcard ons van zakgeld voorzien voor de komende twee weken. Maar vooral willen we joubedanken voor je gastvrijheid, dat we je bed mochten beslapen, van je pap mochten eten en in je zwembad mochten zwemmen. En wij konden naar Parati, eenkoloniaal stadje gevangen tussen oceaan en regenwoud..

Hier aangekomen willen wijgraag de staf van hetmeest gastvrije hostel vanBrazilie bedanken, die ons steeds weer wisten op te vrolijkenmet zinnen als ´morgen is het vast droog in de ochtend´ en ´tja, dan zijn er in ieder geval niet zoveel andere toeristen met al die modderstromen´. Nadat we 3 uur door het regenwoud hadden gelopen in een onweersbui en 30 minuten op een berg hebben vastgestaan in een bus omdat er teveel water, modder en stenen over de weg het ravijn in storten, was het warme welkom van de meisjes in het hosteleen verademing. De cairpirinha´s in het hostel werden met zóveel liefde gemaakt dat we er 4 per dag nodig hadden en toenRobbert, Sjors en Quinta ook nog langskwamen om samen met ons van het gigantische zwembadte genieten, was het geluk compleet. We zijn er dan niet bruin geworden, we hebben wel in een extasevan vriendschappelijkheid, liefde en warmte mogen levenen hebben vrienden gemaakt voor het leven. Gelukkig waren er in Parati ook nog andere dingen tedoen dan de bliksemflitsen ontwijken op het strandof verdrinken in modderstromen, en zijn we naar eennatuurlijke glijbaan geweest, waar we op grote stenen in watervallen naarbeneden konen glijden. We hebben een tocht gemaakt naar cachaca brouwerijen (met proeven) en ontzettend inspirerende overdekte tuincentra bezocht. Jullie van het Blue JungleHostel waren het ook die opperde met alle vrouwen uit het hostel een boottripje te gaan maken. Een fantastische dag, ondanks het feit dat het niet geheel voldeed aan de standaard die wij ondertussen gewend zijn van boottrips tijdens deze reis, was het gezelschap en de boothet zoveelste hoogtepunt van een onvergetelijk verblijf indit pittoresque dorpje. Lieve staf van het Blue Jungle hostel, we hebben de hele reisrichting Arraial Do Cabo best aan jullie gedacht en de 7 nachtjes in jullie hostel zulleneen bijzonder plekje in ons hart houden.

Dan willen wij ook graag nog een woord van dank uiten aan alle toeschouwers op het parelwitte Praia Grande te Arraial Do Cabo, die ons bij verwoedde pogingen de beachbal meer dan 3 keer na elkaar over te spelen, zo hun best dedenniet te hard te lachen en ons van bruikbare tips te voorzien.Dankzij hun bemoedigende blikken en sterke speeltips hebben wij het record van 15 keer op en neer slaan weten te bereiken. En daar zijn we erg trots op. Er gaat er ook nog een woord van dank naar de mevrouw met het geleacai (=amazonevrucht met detoxwerking, omgetoverd tot sorbetijs)wagentje, die iedere stranddag, precies wanneer onze maagjes begonnen te rommelen, methaar karretje bijons voorbij kwam. Zij heeft er dan ook voor gezorgd, dat in een nacht van vreselijke voedselvergiftiging, het voedsel dat steedsweer naar boven opspeelde nog een fris zoete vruchtensmaak had.En oja, hulde voor de medekamerbewoners van die nacht, die onze ingewanden naar boven en beneden hebben horen komen op de gedeelde wc en wasbak. Wie zeker niet mogen worden overgeslagen zijn de vele mannen, die ons bij elkestrandwandeling, supermarktbezoek of duik in zee, begeleid hebbenmet een prachtig fluitconcert, waarbij zo nu en dan wat mooie woorden (beautiful,linda, ooohaahooeeh)gescandeerd werden.Dankzij hen heeft onze zelfverzekerdheid astronomische hoogte bereikt.Ten slotte dank voor de meneer met hetCaiparinha straatkraampje, die ons nog voor het avondeten van een caiparinhaXL voorzag, waardoorwe na het nuttigen zo katjelam waren, dat hetsnipperen vaneen ui onmogelijk was geworden.

Onze eindhaven, wereldstad Rio de Janeiro, heeft ook nog wat mooie woorden tegoed. Speciale dank gaat uit naar de Western Union Bank en Els Mannaerts, die ons bij een tweede kredietcrisis, weer van wat reservers voorzagen. En niet te vergeten de politiemannen van het policia turismo. Niet lang na onze aankomst daar, vulde het hele bureau zich met opgewondepolitiemannen die zich allemaal even aan ons kwamen voorstellen en hun dure geweren lieten zien.Een aangifte die gewoonlijk een half uurtje in beslag nam, duurde nu 3 keer zo lang, omdat wenaar heel veel luidkeels geschreeuwdegrappen moesten luisteren.Ook aan de meneer van het hanggliden zijn we een kleindankwoord verschuldigd, die ons ieder een kwartier lang van bovenop de berg, naar het strand van rio heeft gevlogen.Dat hijdeze zaak van leven of dood wat minder serieus opnam alsons, bleek wel dat hij bijMarieke al bellend de afdaling maakte. Maar toch bedankt. En last but not least, de voetbalclub die bijons vanaf gisteravond ons hart heeft doen smelten, een dankwoord voor The Flamengo's. Samen met een volgepakt stadion hebben we deze fantastisch voetbalclub naar een spannende overwinning weten te juichen. Dankzij onze deskundige aanwijzingen, originele yells en het enthousiast dansen en klappen op het ritme van de aanwezige sambaband, hebben ze de overwinning weten te behalen (5-3!). Zij hebben van onze laatste avond een gedenkwaardige avond gemaakt.

En hoewel bovenstaande personen, autoriteiten en andere clubs aan onze reis een memorabele bijdrage hebben geleverd, blijft er niets boven de oude vertrouwde aanwezigheid van je eigen reismaatje, medeavonturier en medeheld van het eerste uur. Wij willen daarom bovenal elkaar danken voor het mogelijk maken van deze onvergetelijke, niet te overtreffen reis van ons leven. Lieve Marieke en lieve Marloes, het was prachtig, het was mooi, daarvoor oneindig veel dank.

Ons vliegtuig wacht, de backpack is voor het laatst ingepakt, we gaan weer terug naar ons oude en vertrouwde Hollandse leven.

In elk landje een ander standje

Zet de radioator maar een standje lager beste kouwlijers, wij zijn weer in de ´25 graden en hoger zone´ beland en zullen jullie een beetje opwaren.

Te beginnen bij kerst, in La Paz, de meest chaotische stad die we ooit hebben gezien. Koninginnedag is er nietsbij. De ene helft van de inwoners vérkoopt troep, de andere helft van de inwoners koopt oude troep. Op straat, zodat taxichauffeurs, die je nergens heen willen brengen, je ook nergens meer kúnnen brengen.Zo ook op kerstavond, toen wij met vrienden uit Maastricht af hadden gespokenbij het meest chique restaurant van La Paz. De 378stetaxichauffeur wilde ons er naartoe brengen, voor een bedrag waarhij de volgende dag half La Paz had kunnen kopen, maar wij waren al lang blij dat we in de taxi zaten. 1,5 uur is helaas niet meerCasual chique en bovendien was het restaurant waar we hadden afgesproken dicht, dus toen we eindelijkaankwamen was de rest al afgedropen. Omde knorrende magen te vullen hebben we toen maar vreselijks sfeervol bij de ´Chickenrico´ gegeten, inclusief personeel met mondkapjes, plastic bestek en plastic frietjes. Net toen we bedachten dat dit waarschijnlijk de stomste kerstavond in onze geschiedenis was, nodigde de eigenaar van ons hotel ons uit met hem en zijn familie traditioneel Boliviaans te dineren. Een beetje misselijk van de chickenburger van een half uur geleden kon dit verzoek toch niet genegeerd worden, en twee uur en twee kerst dinners verder hebben we toch wel een bijzondere kerst avond gehad, vrede op aarde.

De volgende dag lukt de afspraak tussen ons en de jongens uitMaastricht wel, zij wilde graag naar een museum, wij wilde graag naar de film. En alsof Jezus de film ook veel cultureeverantwoorder vond, was op eerste Kerstdag alles gesloten, behalve de bioscoop,super jammer!Later kwam er een meneer op blote voeten hetcafe ingelopen, die vroeg of we zin hadden om een kijkje te komennemen inde gavangenis van La Paz.Dat het sinds een jaarzwaar verboden is om de gevangenis te bezoeken, maar dat wij met speciale VIP-passen wenaar binnen mochten, vonden we totaal niet verdacht. Toen Tommieons geld moestverzamelen en even met de man mee moest lopen, wij om de hoek moesten blijven staan en ons niet mochten laten zien, Tommie 20 minuten weg bleef en er een meneer van de Boliviaanse politie in burgerkleding naar ons toestapte,kregen we het vermoeden dat we misschien een beetje in de zeikwerden genomenwerden. En dat was ook zo, de man op blote voeten was een ex-gevangene, gezocht door het halve politiecorps. Gelukkig is alles goed afgelopen, en toen we heb de volgende dag weer door de stad zagen lopen had hij schoenen aan..dat was ons kerstcadeautje aan hem zullen we maar zeggen.

Eerste Kerst avond hebben we in het restaurant van het 5-sterren Plaza-hotel gegeten. Het eten was niet heel erg goed, maar het uitzicht over de hele stad was erg mooi, en om de prijs van de beste fles wijn ( 8 euro) kon niet worden geklaagt. Marloes had samen met Robbert en Sjors een fietstocht van de gevaarlijkste weg ter wereld ( ´the deadroad´)geboekt de volgende dag om 7 uur, en ging na het eten verstandig op tijd naar bed. Marieke mocht van de travelagency niet zelf fietsen, maar kon er wel voor kiezen om er in het ´gehandicaptenbusje´ achteraan te rijden.Een avondje met Bastiaan naar een van de leukste clubs van heel La paz klonk Marieke beter in de oren, en toenze ´s ochtends om 8 uurin he hotel aankwam wist ze dat ze de goede keus had gemaakt.Terwijl Marieke de rest van de dag lekker in haar veilige badje doorbracht was Marloes aan het vechten voor haar leven. Niet omdat ´the Deadroad´ nou zo super gevaarlijk was, maar omdat ze in al haar krenterigheid de goedkoopste deal had gesloten en op fietsen moest fietsen die elk moment uit elkaar vielen.

Wat waren wij blij toen we elkaar om 6 uur ´s avonds op het bus station zagen.Ondanks Marieke´s ´Hersenceldeadroad´en Marloes haar lettelijke beproeving op de Deadroad sliepen we dehele weg naar Uyuni geen seconde, in Bolivia hebben ze namelijk nog geenverharde wegen uitgevonden, laat staan asfalt in het algemeen. 13 uur later kwamen we als twee wandelende blauweplekken de bus uit en aangezien we een strak reisschemahebben tegewoordig zaten we twee uurtjes later in eenJeep richting de zoutvlaktes. Na het zien van een treinkerkhof (gaap...), een steen in de vorm van een boom (saai..) en eengrot ( wanneer gaan we verder...) kwamen we aan op de zoutvlakte. Aangezien hetsuper mooi weer was, met wel net had geregend, was het er echt op z´n allermooist.Alsof we ergerns midden in de wolken stonden, alles word weerspiegelt.In ons tourgroepje zaten twee jongens uit Nederland, Zeeland, allebei een tikje ordinair en met een enorme drang om zichzelf te bewijzen. Maar we moesten de hele tijd een beetje aardig tegen ze blijven doen, want zij haddenspeelgoed (boliviabarbie) gekocht voor het maken van de ´dichtbij-verweg´-foto´s, en daar wilde deze twee onvoorbereide meisjes even goed misbruik van maken. Na twee koude nachten ( in hotels gemaakt van zout, we hebben geproeft), 450 uurin eenJeep en11 gevallen vanautopech verder, kwamen we aan bij de hotsprings. Lekker om onze doorzit-plekken eventjes te weken. Van al dat water moet je plassen,op een interessante WC. Twee gaatjes, met een `Pipi´-gat een een ´Kaka´-gat, een een bakje grind om door te spoelen. Trots dat we netjes ´gepipiet´ hebben in het ´Pipi´-gat, en blij dat we bijna vaarwel mogen zeggen tegen de krakkemikkige Jeep, en gelukkig van de prachtige zoutvlaktes stappen we 30 minuten na terugkomst in Uyuni de lokale bus in naar Potosi. In Potosi blijven we 1 nacht slapen, want volgens ons strakke tijdschema moeten we 30 december in Sucre zijn, waar we oud en nieuw willen vieren.

Het feit dat Marieke al 80 keer doodsangsten heeft uitgestaan op hoge hoogtes weerhoud Marloes er niet vante weigeren de mijnen van Potosi in te gaan, dus zitten we om 12 uur al in de bus naar Sucre. Daar zien we Marin,een vriendinnetje uit Maastricht ( waar komen ze toch allemaal vandaan?!?), waarmee we oud en nieuw gaan vieren. Maar eerst belangrijke zaken, wij gaan nóóit meer in een bus op onverharde wegen, en we boeken een vliegticket naar Santa Cruz, op de 1ste van januari.

Na enig onderzoek in de plaatselijke horeca besluiten we op oudjaars avond te dineren in een Frans restaurant, en daarna naar ´De Florijn´ te gaan, met Nederlandse eigenaar, bitterballen, Heinekenbier, gratis champagneen knakworsten. Na een beetje teveel van dit alles belanden we op de dansvloer tussen de salsa dansers. Marloes en Marin pikken het ritme snel op, Marieke pikt een Franse jongen op ( ´ik ben verliefd, maar weet niet precies meer hoe hij heet´). Om 8 uur ´s ochtends moeten we de club uit, maar we zijn nog niet moe en als we naar huis lopen komen we een fanfareband tegen. De dronken trommelaars nodigen ons uit om een rondje mee te doen, en om 10 uur vallen weeindelijk in ons bedje neer. Een paar uur later worden we bruut gewekt,we moetenhet vliegtuig in naar Santa Cruz. De ´snack´ die we in het vliegtuig krijgen wordt vóór het instappen uitgedeelt, omdatdaar tijdens de half-uur-durende vlucht niet genoeg tijd voor is.

Als we het vliegtuig uitstappen hebben we het gevoel dat we een oven instappen. 7 uur ´s avonds, 29 graden celcius...eindelijk, back in business. We duiken in ons luxe hostel, plus tropische vogeltuin, meteen ons bed in en de volgende dag staan Robbert en Sjors op de stoep ( zij gaan met ons naar Brazilie). Santa Cruzkent een rijke geschiedenisvol ruige drugsverhalen, maar helaas zijn er geen musea waar we dat inkunnen bekijken, wel is er een hele grote shoppingmall mét Bioscoop.Na alweer vaneen tenenkrommende kaskraker (terror opantartica) te hebbenmogen genieten, gaan we op zoek naar 'the place to be' voor de zondagavond. Via een politieagent en taxichauffeur worden we in een smoezelige bar gedropt. Onze ogen zijn nog niet helemaal aan het duister gewend, want hoezo zijn we in een vat vol kronkelende palingen terecht gekomen. Onee, het zijn bijna naakte vrouwen die om het hardst elk willekeurig slachtoffer op de dansvloer een lapdance geven.Cultureelverantwoord als we zijn duiken wemet tegenzinop de dansvloer.Een rondborstig meisje is zo vriendelijkom ons ongevraagd wat bijles te geven. We zijn zulkeenthousiaste leerlingen (you are real Latino!) dat ze onsaanbied om met wat kronkelendevriendinnetjes een orgievan acht te vormen, in haar bed.We hebben vriendelijk bedankt.

Met spierpijn in onze billen van al het gewiebel en gedowntothefloor, pakten we het vliegtuig naar Asuncion, te Paraguay. Er moesten in hoog tempo wat stempeltjes verzameld worden in ons paspoort. Dus na een avondje 'who's the mannen' in de plaatselijke MacDonalds, pakten we meteen een busje naar Foz do Iguacu, alwaar een wonderschoon wereldwonder te wachten stond. Stempelgeil als we zijn, bezochten we de watervallen niet aan Braziliaanse, maar Argentijnse zijde. Mooi, weer vier stempels extra. Trouwens, de Lonely Planet zegt ook dat die kant beter is. Voor veel te veel geld doen we een Adventurous Boattrip in dit watergeweld. De wildwaterbaan in de Efteling is er niks bij. Volledig doorweekt met watervalwater, zoeken we ook nog even de Devils Troat op, om nu door een hagelstorm mishandeld en doorregend te worden.

Na innig afscheid van onze nieuwe BFFs Sjors en Robbert, reisden we in topspeed door naar Florianopolis. De diazepamachtige homeopathische reispillen hadden bij Marloes zo'n sterke uitwerking dat ze 17 uur op rij heeft liggen tukken. Volgens Marieke was de natuur onderweg ook erg mooi. Florianopolis bleek bij aankoms niet een schattig vissersdorpje, maar een megastad, dus volledig gedesorienteerd stapten we bij een vriendelijke man in de auto (ja, mam, dat mag eigenlijk niet), die ons van ons eigen huisje-boompje-beesje appartementje aan zeevoorzag. We hebben zelfs ons eigen maal gekookt. Het regent hier af en toe een beetje, maar dat weerhoudt de lokale beachboys er niet van hun shirtje uit te trekken. En ook door de wolken heen worden we bruin. Daar gaat het tenslotte om. Morgen gaan we naar Sao Paulo, waar half Maastricht zich verzameld heeft terwille van een of ander project. Crashen we daar op de bank, couchsurfing was nog nooit zo veilig!

Bom Dia!

Hyken is zeg maar echt ons ding

Tsja, daar stonden we dan in Cuzco en we hadden een missie. Met zo min mogelijk spierkracht de Machu Picchu weten te bezichtigen. Eerst maar eens ons hostel raadplegen. ´The easy way to visit Machu Picchu´ klonk ons als muziek in de oren, treintje heen, busje omhoog, busje omlaag, treintje terug. De prijs, 200 USD voor één dag. Okay, dat de dollar-euro exchange rate ons extreem gunstig gestemd is is één ding, maar dit betekende minstens een week op water en brood. En dat hadden we er nou ook weer niet voor over.Mariekes hoofd vertrok alsof ze een fles azijn had gedronken toen bleek dat er nog maar één optie over bleef: de Inka Jungle Trail: één dag mountainbiken, twee dagen lopen (maar dat op redelijke hoogten en niet teveel op en neer) en een bezoekje aan de Machu Picchu. De groepsdruk bereikte ongekende hoogten toen we in alle toiletten in Cuzco foto´s van die oude stapels stenen zagen hangen. Toen ook de meest dikke Amerikanen vol trots over hun trail onze dorm binnen kwamen sloffen, was er geen ontkomen meer aan. Met Marieke was geen normaal gesprek meer te voeren en ook Marloes bereikte een depressief dieptepunt toen ze bedacht dat ze wellicht 4 dagen naar Mariekes oneindige klaagzangen moest gaan luisteren.Gelukkig was haar Ipod goed opgeladen, toen ze maandagochtend vroeg de bus in stapten. Terwijl Marieke deed alsof ze zich in een diep coma bevond, ontdekte Marloes dat onze mede-slachtoffers nog niet eens zo heel onaardig bleken te zijn. Twee Aussies en twee Italianen (mannelijk, natuurlijk) zagen er op zijn minst zo sportief en aardig uit, dat ze vast wel ons handje wilde vasthouden tijdens de zware tijden die ons te wachten stonden. Toen ook Marieke eindelijk uit haar geacteerde slaap ontwaakte en de aantrekkelijkebusbewoners zag, verscheen er een klein begin van een verleidelijke glimlach op haar gezicht.

Op 4800 meter stond er een groepje mountainbikes voor ons klaar en na een grondige ´doet de rem het wel´ check up kon onze afdaling beginnen. We konden onze Hollandse roots niet verraden en als super pro´s scheurden we langs diepe ravijnen terug naar menselijke hoogten. De temperatuur was daar ook meteen een stuk aangenamer. Zelfs zo aangenaam, datwe een extra optie op het dagpogrammanamen en een woest kolkende rivier opzochten. Terwijl wij lekker ontspanden in een van de rustige oevertjes, beklommen de twee aussies op ons commando twee grote stenen te midden van deze rivier. Tsja, dan nog terug. Een omgevallen boom bleek na heel wat andere pogingen toch een betere optie dan een helikopter.

Na elkaar van de verdrinkingdood te hebben gered bereikte ons groepsgevoel natuurlijk wel een hoogtepunt, dus nadat we elkaar door de 7 uur durendetocht van de volgende dag heen gesleept hebben,ontspannen we de spieren in een luxueuze hotspring en gaan we over naarbelangrijkere zaken: drankspelletjes. Na iets teveel `Fuckthe dealer´, ´ride the bus´ en ´kingsen´kijkt Marloes niet meergeheel helder uit haar ogen en staat Marieke voor straf met haar blote voeten IN de wc-pot vanhet restaurant een biertje te adten, en wat hebben weeen zin om morgen weer 6 uurte wandelen...

Gelukkig vallen de katers reuze mee, een loopt de route langs een treinrails, dus er hoeft niet nagedacht te worden. Simpel vancontinue naar het spoor kijken en ´een potje met vet´ zingen komen we aan in Aguas Calientes, de uitvalsbasis naar de beroemste hoop oude stenen van de wereld, de Machu Picchu. Onze gids heeft zelf een beetje last van zijn knieen, maar verwacht dat wij de volgende ochtend om 4 uurde2000 traptreden naarde Machu Picchu gaan beklimmen. Dat Marieke een beetje last heeft van haar armpje, en dat Marloes een beetje last heeft van haar slechte ogen in het donker zijn geen excuses en we worden gewoon, net als alle andere wandelaars de berg opgestuurd, belachelijk.

Gedreven door de gedachte dat dit onze laatsteklim ever is lopen we in een recordtijd van 45 minuten naarboven en aanschouweneenvan de wonderen der menselijkheid. En ja, het moet worden toegegeven:precies als op de postkaarten die we net hebben verstuurd.Nee hoor, het is indrukwekkend en we zijnhet er roerendovereens dat we blij zijn dat we3 dagen verschrikkelijk hebben afgezien.Om het afzien compleet te maken beklimmen we vloekend de Wachu Pichu-berg, waarop je een panorama uitzicht hebt over de Machu Picchu, echt wel mooi. Als we weer naar beden lopen begint het voor het eerst een beetje te regenen, en als onze toeristen-poncho´s beginnen te lekken is het goed geweest, we gaan terug naar ons hostel om daar op de trein terug naar Cuzco te wachten. Moe, maar geheel tevreden komen we `s avonds in Cuzco aan en verhuizen onze spullen naar het grootste party-hostel van de stad, LOKIs.

Na een nachtje onrustig slapen door de luide muziekin de bar, schreeuwendestinkende ongeschoren backpackers, en sexende mensen in onze dorm, hoevenwe helemaal niets de volgende dag.En omdat slapen in ons hostel duidelijk geen optie is, tenzij de alcohol je knockout slaat, besluiten we die avond de bloemetjes buiten te zetten met onze new BFF´s van de Inca trail. Dan uit Australie isbarman, en leert Marieke hoe ze met gas uit een aansteker vuur kan spugen met sambuca, terwijl Marloes tegen haar zin in versierd wordt door een stinkende Zwitser/ Australier, met beide nationaliteiten op zijn borst getatoeerd.

Dit zijn natuurlijk geen praktijken voor tweenette meisjes als wij, en we besluiten omde bus naar Puno te pakken, waar we een nachtje slapen om wat zakenteregelen met de immigratiedienst,aangezien we allebei per ongelukonze toeristenvisa in de prullenbak hebben gegooid.Gelukkig is het zo geregeld en laat de meneer van het kantoor ons zo lang alleen, dat we zijn officieele stempels goedkunnen misbruiken, waardoor we nu officieel genaturaliseerd Peruaan zijn.

Met onze nieuwe nationaliteit in onze Moleskingestempeld steken we de grens over naar Bolivia,moeten nog een keer terug naar Peru omdat wetoch nog een stempel vergeten zijn,maar uiteindelijk arriveren we in Copocabana. Hier laten we ons lekker in de watten leggen en boeken het duurste hotel van de stad, 3 euro pp. Voor 2 euro pp. boeken we er eentripje naarIsla del Sol, midden in hetTiticaca-maar achteraan. We boeken de full-day trip, want in de lonley-planet staat dat we dan in 3 uurtjes het eilend over kunnen lopen. Voor deze twee ervaren hykers is dat natuurlijk geen probleem, tot dat we eigenwijs een dubieus paadje inslaan..

Het eerste half uur zijn we er nog wel gerust op dat we heus wel ergens uitkomen, maar als we langs rotsen moeten klimmen, steeds opzoek moeten naar ´een soort van weggetje` en wemet gevaarvoor eigen leven over dubieuze plantages moeten sluipen, beginnen we toch een vermoeden te krijgen dat we heel verkeerd zitten.Na 4 uur lopen komen we uit op een strand, waar de plaatselijke bowoners duidelijk nog nooit toeristen hebben gezien, geen goed teken... Met goede hoop lopen we een berg op, in de overtuiging dat daarachter de boot terug naar Copocabana ligt. maar we komen terecht in een doolhof van muurtjes en dolle honden. Uitgedroogd, verhongerd en uitgeput komen we in een dorpje aan, waar we met handen en voeten uitleggen dat we opzoek zijn naar de haven. En uiteindelijk, 10 minuten voor de laatste boot terug vertrekt, vallen we neer op het achterdek. Nugaan we echt nooit meer wandelen, tenminste, niet zonder gids.

Vandaag vertrekken we richting La Paz, waar wij met 12 graden en regen typische Nederlandsekerst gaan vieren,dus genieten jullie vanje sneeuw. Er rest ons niets te zeggen dan:

FELIZ NAVIDAD!!!!

Inka Kola, la bebidas del Peru

Boeren, burgers en buitenlui,

De afgelopen dagen hebben we ons weer involdoende gewilde en ongewildeavonturen gestort om opgelucht te zijn nog een teken van leven op deze weblog achter te laten, dus daar gaan wedan.

Goed, we waren dus in Lima, de extreem niet-culturele hoofdstad van Peru. Een goede (ex)vriend van de familie Derks en de Verein bleek zich daar ook te bevinden, dus één plus één is twee en op weg naar Robbert. Met backpack en onszelf hesen we ons in een gammele taxi en reden we de overvolle snelweg op. Natuurlijk niet onverwacht, maar toch geheel onvoorbereid kwamen we in een knussekettingbotsing terecht. De taxi voor ons besloot heel hard te moeten remmen en onze slaperige, bellende taxichauffeur (die wel een gordel droeg en wij niet) botste, gelukkig met geringe snelheid, op zijn auto. De mevrouw in de grote zwarte 4WD parkeerde haar auto vervolgens op de onze (dit alles in een fractie van een seconde), dus daar stonden we dan. De peruaanse ANWB werd niet gebeld en na wat onvriendelijke woorden over en weer en een blik op de blikschade, reden we met een stijve nek weer verder.

Het academisch seizoen voor de exchange students liep teneinde en daar was natuurlijk een feestje voor nodig. Omdat wij de afgelopen tijd ook zo hard hadden gestudeerd (denk aan de PADI!) besloten ook wij dit heuglijke feit met wat cuba libre en pisco sour mee te vieren. Het sfeervolle jazzcafé werd in de vroege ochtend verruild voor een casino alwaar de drank gratis verstrekt werd. Dus terwijl Robert zijn kostbare nueve soles op ons adviesverspeelde aan de jackblacktafel, lurkten wij nog wat rumcolaatjes weg. Toen de ook gratis kleffe sandwich mixto ons niet meer tegen een kater kon beschermen, werd het maar tijd om ons hostel aka tuinhuisje op te zoeken. Nogal overbodig om te vermelden, maar we werden dus met een kater wakker. Wat doe je in een vreemd land en lelijke stad om je kater te verwerken. Juist, eerst naar de McDonalds voor een kleffe cheeseburger om het brandend maagzuur te neutraliseren, daarna een latte macchiato bij de starbucks om de kloppende hoofdpijn te verzachten, vervolgens de vreselijkste film (2012) allertijden te bezoeken om je slaaptekort in te halen en als klap op de vuurpijl menu 325 met extra kroepoek bij de lokale chinees als slaapmutsje. Je begrijpt dat Lima na deze activiteiten geen culturele geheimen meer voor ons had. Er stonden dan ook belangrijkere dingen op de agenda, zoals een bezoek aan de tandarts. Marloes had namelijk al een goede week last van haar verstandskies en toen ook het tweede pakketje Ibuprofen 400 mgteneinde liep werd een afspraak onvermijdelijk. Een praktijk met de naam Dentamerica boezemde ons voldoende Westers vertrouwen in en vol goede hoop stapten we over de drempel. Helaas, de mevrouw van de balie sprak geen Engels, de tandarts ook niet en het begrip ´informed consent´ had Peru ook nog niet weten te bereiken. Na 12 verdovingsspuiten (pain? little. what? poco.) begon het getrek en geduw. Totaal hypochondrisch vroeg Marloes na een kwartier vertwijfeld aan de tandarts of ze wel de goede kies aan het verwijderen waren. Marieke en Robert hebben zich de rest van de dag geamuseerd met het halfzijdige verlamde gezicht van Marloes, waarbij zo af en toe, als hilarisch hoogtepunt, wat chocolademelk, ijs of cola uit haar rechtermondhoek gesijpeld kwam.

Het was wel welletjes geweest in Lima, de pacifische oceaan moest bevaren worden. En toen wij in onze Lonely Planet eilandjes ontdekt hadden die omschreven werden als´the Galapagos for the poor men´ (dat waren we wel nadat kapitein Micheal ons kaalgeplukt en uitgehongerd had), was ons tasje snel gepakt. Samen met 150 bejaarden van het aangemeerde cruiseschip stonden we in de rij voor het toeristenbootje. De golven waren hoog en gelukkig waren de touroperaters van de bejaarden niet vergeten wat zeeziektepilletjes door hun ontbijtprakje te malen en hield iedereen alles keurig binnen. De zeeleeuwen poseerden gewillig, de pinguins waggelden gezellig rond op de rotsen en de dolfijnen sprongen op aanwijzen van onze professionele dolfijnencommando´s over ons bootje heen (oke, we hebben 4 vinnen bovenwater zien komen).

Van de zee gingen we naar de duinen, ofwel woestijn, waar in een oasetje een zwembadje en bedje voor ons klaar stond. Adrenalinejunkies die we zijn, boekten we een superadventurous buggy and sandboarding tour. Terwijl de anderen in een megajeep stapten, mochten wij, samen met een australische rastafariplaatsnemen in een uit de kluiten gewassen kartautootje. Ook goed, alsie maar hard rijdt. Gelukkig, we bleken bij stef stuntpiloot te zijn ingestapt en het eerstvolgende half uur deden we ons best onze ogen en mond stijf dicht te houden, niet al te meisjesachtig tegillenen toch van het uitzicht te genieten. Als extra moeilijkheidsgraad moest Marloes zo nu en dan de wild wapperende doch stinkende rasta´s van rastafari ontwijken. Snowboardend naar beneden was alleen voor gevorderden en op je buik op het plankje was toch veel sneller en dus veel vetter. Maar goed dat we extra korte broekjes aan hadden getrokken en Stef het geen enkel probleem vond ons zo nu en dan een extra zetje te geven.

Het zand dat tijdens dit avontuur onze hersenen had weten te bereiken heeft er hoogstwaarschijnlijkvoor gezorgd dat dewieltjes daarboven niet meer zo snel waren en we niet meer rationeel na konden denken, we besloten namelijk naar Arequipa te gaan, een stad inde bergen. Het feit dat we nogal duizelig de bus uitkwamen liet geen belletje rinkelen en we besloten maarmeteen een 3-daagse wandeltocht doorde diepste en hoogste canyon van Peru te boeken. Het enige probleem was dat we meteen de volgende ochtend om drie uur (nog steeds geen donker bruine vermoedens) moesten vertrekken, maar dat Marloes haar hechtingen nog uit haar mond moest laten verwijderen. ¨Geen probleem¨, zei de tour operator,¨Eigenlijk ben ik geen tour-operator, maar een dokter in de prive-kliniek hier op de hoek, ik kijk wel even in jemond¨. Bleek dat DentaAmerica de verkeerde antibiotica had voorgeschreven, maar als we gewoon even wat andere pilletjes gingen halen konden we met een gerust hart deze ´easy hyke´ beginnen de volgende ochtend.Geheel gerustgesteldlietenwe deperuaanse Mc Dreamy achter om een klooster te gaan bekijken ( ja vaders en moeders, cultuur en oude stenen), en weet je wat gek was, we vonden het echt heel mooi en waren onder de indruk. Cultuur is voor herhaling vatbaar, maar meteen beginnen meteenbelangrijk aspect van onze eigen cultuur, Sinterklaas. Onder het genotvan eengoed glas wijn eneen lekker Alpaca-carpacciotje elkaar afzeiken in gedichten en bedelven onder nutteloze cadeaus, das pas cultuur. Toen vroeg naar bedwant de volgende ochtend zouden we beginnen aan de eerste echte wandeltocht van ons leven.

In het busjedeed marieke een interesante openbaring; ¨Eigenlijk houd ik niet zo van bergen¨. En dat is fijn, als je de volgende 5 weken gaat doorbrengen in de twee hoogstelanden van de wereld. Maar met de goede hoop datdeze tocht haar op ander gedachten zoubrengen begonnen we om een uurtje of tien aan deafdaling naar de eerste overnachtingsplek, hetgemakkelijkste gedeelte van de wandeling. Maar met elke stap die we vanaf dat moment daalde daalde onze gemoedstoestand gezellig mee. De bergen waren mooi, maarsteeds hetzelfde. Het was warm in de zon en koud in de schaduw, onze rugzakken waren zwaar, Marieke had blaren, Marloes moest steeds plassen, Marieke kreeg last van hoogteziekte, onze knieen deden pijn van het naar beneden lopen.En je kon niet eens van het niet-erg-afwisselende landschap genieten, want dan zouden we te pletter vallen in het diepste ravijn van Peru.We waren het eens over 1 ding:de Machu Picchu gaan we wel vanuit een helicopter bekijken. Gelukkig was het aardigeDuitse stelletjein ons groepje ook geen fan van lopen,en werden alle extra loopopties van het programma overgeslagen. ´S avond hadden we echt een probleem, Marieke´s hoogte ziekte wasbest erg ( maar voor 50% overdreven om de twee andere dagen niet te hoeven lopen), en haar blaren waren zo groot dat ze de volgende dag niet op haar sneakers kon lopen. Marloes was al aan het fantaseren over de titel van ons nieuwe verhaal:´Op je slippers door Colca canyon´, maargelukkig hadden de duitsers nog wat extra schoeisel over: Jezus sandalen.

Helaas in de goede maat, dus ontsnappen was niet mogenlijk.Dachten wij allebei dat we op dat momenthet dieptepunt van de reis bereikt hadden werd het nog erger; Door de gaten in de Jezus sandalen kwam er te veel viezigheid in de blaren, dus was Marieke genoodzaakt de laatste dagsokken in de sandalen aan te trekken. Overdenkendwat een betere optie was, maarmeteen het ravijn inspringen van schaamte ofgeheel in cognito toch maar verder te lopen,kwamen we uiteindelijk aan bij het laatse deel van onze tocht.Om 5 uur ´s ochtends stond er een klim van 3 uur, 1 km in de hoogte op het programma. Na een mentale voorbereiding van een uurtje flink vloeken, 3 snickers en een aantal foto´s van de sandalen kwamen we er niet meer onderuit, de enige verlossing wachtte boven op ons, het busje terug naar Arequipa.

3 dagen (eingelijk 2 uur en 10 minuten) later kwamen we boven aan. Uitgeput en in de volle overtuiging dat we nooit meer een stap kunnen zetten brengt het busje ons terug naar Arequipa, waarwemeteen ons bedje induiken om er de komende 12 uur niet meer uit te komen. Morgen nemen we de busnaar Cuzco, waar we eens goed gaan kijken hoe we met zo min mogenlijk inspanning de Machu Picchu opkomen.

Jullie vinden ons waarschijnlijk vreselijke watjes na het lezen van dit verhaal, en dat zijn we waarschijnlijk ook.Terug op menselijke hoogtes zullen we weer stoere dingen gaan doen, maar tot die tijd gaan wij lekker die nieuwe kerstfilm in de plaatstelijke bioscoop bekijken, dat is ook leuk.

Hasta la vista

Scheurbuik en kielhalen

Op het moment dat wij 11 dagen geleden ons reisverhaal het wereldwijdeweb op gooiden, gebeurde er iets vreemds...alsof het al in de sterren geschreven stond kwam er een jongeman de trap opgelopen. Of we zin hadden om 6 dagen opeen super deluxe Catamaran van Colombia via de San Blas eilanden naar Panama City te zeilen, Ja DUHHU! heeft sinterklaas een witte baard?!?Nou moesten we wel beide een beetje toegeven dat we eigenlijk geen flauw idee hadden wat die San Blas eilanden dan precies waren, maar het klonk wel lekker exotisch.

Later die avond spraken we af met deze jongeman, Andy uit Engeland, en zijn vriendin, om de boot even te inspecteren. Want deze luxe paardjes gaan immers niet meer zomaar op een boot zitten. Gelukkig voldeed de boot aan onze stenge eisen enbeschikte over de nieuwste apparatuur, Flatscreen TV, 150 DVD`s, 3 badkamers, duik/snorkel/kyte/surf en vis uitrustingen en, het allerbelangrijkste, een kok/schipper die beweerde uitstekend te kunnen koken.Eerst zullen we de schipper even nader aan jullie voorstellen, want hij zal later in dit verhaal nog zeker eenpaarkeer worden aangehaald. Zijnnaamis Michael,hijis een jaar of 55 en komt uit Boston.Hij en zijn inmiddels ex-vrouw hebben 3 jaar geleden een kind gekregen, en hij is er 2,5 jaar geleden vandoor gegaan met deZuid-Amerikaanse Nanny van dit kind. Hij heeft vrouw en kind vervolgens achter gelaten om zijn geluk te beproven met de Nanny, dit liep natuurlijk toch stuk, en nu zocht hij mensen om hem te helpen de boot naar Panama te zeilen. Zonder donkerbruine vermoedens over de schaduwkant van het karakter van Michaelverlieten wij die avond het schip en spraken af dinsdag ochtend te vertrekken..

Voor niets gaat de zon op, en we moesten 400 dollar per persoon betalen om met Michael mee te mogen varen. Gelukkig bleek onze schipper nogal een gezondheidsfreak en bestond ons proviand voornamelijk uit vers fruit, groentes, bruin brood en veel vis. Na een rondleiding over de boot met veel uitleg over wat we vooralnietmochten doenvoeren we uit, de eerste twee dagen zouden we geen vast land meerzien. Marieke dacht met haar21 jaar zeilervaring wel enige indruk te kunnen maken op Micheal, maar helaas werd al snel duidelijk dat er inNederland duidelijk hele andere gewoontes, regels en technieken gelden als het op zeilen aankwam, wantzoals mariekeaan een lijn trok of een zeil oprolde,datdeden `real sailers usually toch a little bit different `.Aangezien onze zeilkunsten duidelijk niet toerijkend genoeg waren, moesten we opzoek naar iets dat we wel goed konden; lekker de dektosti`s uithangen op het voordek en aan de teint werken.Gelukkig had Marloes haar zeeziekte pilletjes meegenomen, want aan het einde van de dag begonde zeewat ruiger te worden en we werden behoorlijk heen en weer geschud.

De2 dagendagen die volgden kwamen we muziekluisterend, boek lezend, DVD-kijkend en vooralrum-cola drinkendredelijk gemakkelijk door,en uiteindelijk kwamen we woensdag nacht aan bij de San Blas eilanden. San Blas is een eilandengroep bestaande uit meer dan 300 kleine eilanden, sommige alleen voorzien van een enkele palmboom.De eilanden worden afgeschermd door grote koraalriffen,waardoor het water vol zit met schippadden, haaien, roggen en dolfijnen.Vol enthausiasme spongen we met onze mede matrozen `s ochtends het water in om deze pracht en praal te bekijken. Misschien lag het aan het tijdstip, misschien aan beslagen duikbrillen, misschien aan Marloes der -7 ogen ofMariekes algehele onvermogen om dingen terug te kunnen vinden, maar wij waren de enige die geen haai, schildpad, dolfijn of rog gezien hebben. Maargoed, onze teleurstelling werd versterkt door het feit dat schipper Micheal minder op ons gesteld leek te zijn dan op de rest van de pasagiers.En dat terwijl we ons totaal niet puberaal hebben gedragen. We luisterde steeds heel aandachtigals hijaan het opscheppen was overzijn`properties in South Africa`, zijn `fantastic dates withimportant women` en `his upperclass friends`. We lachten hem helemaal niet stiekem uit al hij`s ochtend onder onze ogen zijn yoga oefeningen aan het doen was, en wereageerden helemaal niet ongeintreseerdop zijn verhalen over `him and the Nanny`. We warendan ook uiterst verbaasd toen Michael ons ging controleren op het aantal stukken fruit dat we per dag aten, en ons commentaarbegon te geven over de hoeveelheid pindakaas op onze boterhammen.Onze relatie verslechterde toen Marieke het anker ophaalde endaarbij een lijntje brak, en we hebben het de laatste ochtend voorgoed verpest toen we een hele appel door de musli wilde schillen.

De SanBlas eilanden waren heel erg mooi, we hebben met z`n tweetjes heel hard gelachen, het zeilen was een super gave ervaring en we hebben er allebei geen seconde spijt van. Maar we waren wel een beetje opgelucht dat wezondag ochtendwerden opgehaalddoor een bootje en we micheal een prettige reis konden wensen.Good luck with your nanny, see you, bye.

Met een klein motorbootje werden we naar het vaste land gebracht, daar werden we met een jeep opgepikt en op het vliegveld van Panama afgezet. De tocht naar het vliegveld was super mooi, en we vinden het allebei jammer dat dit het enige is dat we van Panama gaan zien.helaas, je kunt niet alles hebben, en er staat al weer een nieuw avontuur op ons te wachten in Peru. We willen graag even aan onze ouders laten weten dat we niet verdronken zijn en besluiten gebruik te maken van een communicatiemiddel dat we nog nooit hebben gezien. We laten ons informeren door een oudere mevrouw die ons weet te vertellen wat het is: een telefooncel. In onze geschiedenis boeken hebben we er wel eens iets over gelezen, maar in de praktijk blijken ze toch niet zo vriendelijk in de omgang. Nadat we na twee uur eindelijk een soort van kaart hebben weten te kopen waarmeeje schijnt tekunnen bellen,stopt Marloes die in de telefooncel en kijkt wat er gebeurd, niets. De telefooncel is nu stuk. De kaart bevatte een code, die moest gebeld worden. Eindelijk, twee kaarten verder, hebben we onze ouders aan de telefoon, wat een technologie.Als we om half acht `s avonds het vliegtuig naar Lima instappen hebben we allebei een beetje het gevoel dat we het eerste deel van onze reis afsluiten. Maar we kunnen terugkijken op een aaneenschakeling van hoogtepunten. Vanezuela, Colombia en deSan Blaszijn schitterend, en het caribisch gebied gaan we zeker missen.

Salut!

Deel II, Op je slippers door de Jungle

Hongerige lezers,

Na velerlei verzoek weer eens een update te geven, zullen wij daar eindelijk eens gehoor aan geven. Niet voor niets heeft deze update zich zo lang op zich laten wachten, we hebben weer vele avonturen beleefd, dus neem een extra bammetje (met kaas, jaloers!) en leg een extra kussentje onder je zetel (we hebben belgen ontmoet) want dit wordt een taaie kluif.

De dag voor de grote Venezuela Colombia oversteek, waarschuwde een oplettende lezer van onze weblog, Lot, voor het feit dat Chavez de avond te voren de oorlog verklaard had aan Colombia, en om zijn woorden (die hij al vele malen vaker had gesproken) kracht bij te zetten, ook nog 25.000 millitairen richting grens had gestuurd. Vol goede moed gingen wij dus op pad, met uiteraard onze duitse vrienden, woest ogende grote jongen en vloeiend spaans sprekend lief vriendinnetje, maar helaas hadden ookdrieIerse vrouwenop middelbare leeftijd (tweeapathisch, een hysterisch)ook de voordelen van die gouden combinatie ingezien, dus zij sloten zich bij ons aan. Het busje dat ons tegen mogelijke vuurgevechten, vallende bommen en militaire controles moest beschermen was dan ook bemand door een super professioneel trio. De buschauffeur die voor 160 bolivar de kerstkalkoen van een van de passagiers onder zijn stoel bewaarde om hem zo de grens over te smokkelen, de nog dronken van de vorige avond hulpbuschauffeur die luid meezong en zwoel meedanste op de uit elf luidspeakers knallende carribische muziek en de jonge dame die haar borsten, zostrak opgebonden dat ze er nog net overheen kon kijken, bij iedere controle in het gezicht van de gewapende millitair wreef. Negen paspoortcontroles, een opgepakte passagier wegens vervalst paspoort en op de vlucht voor criminele activiteiten en heel veel corruptieschandalen later stonden we dan toch op de grens. Aangevallen door minstens 38 mensen die je euros, guldens, bolivaren of dollars wilden wisselen, sloten we ons op in een busje die ons verder zou rijden. Hysterische ier trok haar superhandige backpackers ultralight rekenmachientje tevoorschijn en na een kwartier koortsachtig tikken kwam ze tot de conclusie vreselijk afgezet te zijn, iets wat wij haar met wat simpele hoofdberekeningen ook wel hadden kunnen vertellen (maar wat we natuurlijk niet gedaan hadden). Twee seconden na grensovergang belde ze dan ook trots mams en verloofde om te zeggen dat de grensovergang perfectly fine verlopen was en ze no trouble at all had gehad. Juist.

En toen waren we in Taganga, een piepklein kustplaatsje in de Carriben, waar negen duikscholenwegens grote concurrentie bodemprijzen (zie de woordgrap) boden voor een PADI licence. Hier begon dus het zware leven. Mariekes oren bleven maar squeezen,Marloes haar duikbril was te groot zodat ze iedere minuut moesten klarenen onze neutral buoyancy bleek toch wat negatief te zijn. En iedere avond mochten we niet eens meer dan twee cocktails drinken tijdens happy hour van ons hostel, Casa Holanda (oost west, thuis best), omdat we anders decompression sickness zouden oplopen. We kregen zelfs een boek waar we uit moesten studeren, daarvoor waren we niet op reis gegaan.Na drie dagen zoute lippen eneen voor eeuwig blijvende afdruk van de duikbril op ons voorhoofd hadden we dan toch ons PADI in the pocket, tijd voor wat ontspanning.

Om half tien de volgende ochtend stond onze chauffeur\salsaleraar klaar om onsnaar National Parque Tyrona te brengen, waar zich volgensvele de mooiste stranden van de bevinden(mogen wij ook eens een keertje). Bewapend met de nieuwe bikini vanMarloes, met een 'Pantalon muy grande' ipv de veel hippere vetermodelletjes, onze slippers, handoeken en muggenmelk stapte we het park in. Niemand had ons echter verteld (ja, misschien in het spaans, maar dat kunnen we toch niet verstaan!)dat de stranden alleen te bereiken zijn via een pad dwars door de jungle. Na een uur door de jungle gelopen te hebben kon je een eitje bakken op ons voorhoofd, maar we waren op het aller mooiste strand dat we ooit gezien hadden. Enige nadeel echter was dat het verboden was om te zwemmen ivm de aanwezigheid van haaien, stromingen en scherpe rotsen (Meer hierover later in dit verhaal). Het strand waar we wel konden overnachten en zwemmen was nog 1,5 uur verder lopen, maar eenmaal daar was dit strand ook zeker niet onaardig. We wisten de laatste twee hangmatten boven op een rots midden in de zee te bemachtigen en bleken ook nog naast een aardig Australisch trio te slapen. Zij werden zowaar onze eerste vrouwelijke vrienden van deze vakantie, en dat was maar goed ook, want nu konden we hun zaklampen, muskietenspray, WC papier en snorkels gebruiken. Zelf waren we dus duidelijk iets minder goed voorbereid op deze kampeerachtige toestanden en de eerste nacht in een hangmat, hoe mooi de plek en het uitzicht ook was, was voor ons alles behalve echt comfortabel. Gebroken van onze hangmat ontmaagding besloten we een dagje eerder terug te gaan naar Taganga, om nog eventjes van de luxe en schone handoeken in Casa Holanda te genieten. Onze hangmatten konden we onderhands doorverhuren aan twee Amerikaanse jongens, Justin enSteve, diestrandwacht en brandweerman bleken te zijn (nee, geen flauwe striptease act). Onder het motto' Yes,we can' doken zij daarna wel even in de zeeop het gevaarlijke strand, want ze waren'From L.A., and weare really good swimmers' .Met een geweer tegen hun hoofd werden ze vriendelijk verzocht er weer uit te komen...

Samson en Gert (onzer Belgische vrienden van de duikcursus), bleken ook in het park te zijn en wilde graag met ons terug lopen naar de beschaving, en 's avonds waren we weer veilig thuis in Casa Holanda. De volgende middag om drie uur vertrekt onze bus richting Cartagena, een stad zuidelijk van Santa Marta en een van de mooiste steden van Zuid Amerika.

Als we net een beetje honger krijgen zet de taxi ons af voor de deur van Casa Media Luna (geselecteerd vanwege de aanwezigheid van een zwembad, dat helaas niet groter blijkt te zijn dan een vogelbadje). We lopen de oude stad in en zijn echt onder de indruk van de schoonheid en beschaving die we aantreffen. Wie we ook aantreffen zijn de brandweerman en strandwacht, die ons uitnodigen om de volgende dag met ze mee te gaan naar Vulcano Totumo, waar we onszelf kunnen badderen in reinigende modder. Het is een ervaring om nooit te vergeten: de vulkaan ziet eruit als een gigantische mierenhoop, en de modder is warm en vooral modderig. mannen zonder tanden springen samen met de je modder in en geven je ongewide massages. En als je uit de modder komt, loopt en een vrouwtje achter je aan die je wil wassen en je bikini uittrekken.

's Avonds hebben we een Pool Party bij een van de Colombiaanse vriendinnetjes van de Amerikanen. Deze vriendinnetjes blijken op stand te wonen en beschikken over een appartement met uitzicht op zee en vier zwembaden. Als cadeautjenemen we een fles Rum mee,maar voor we daaraan toe waren moestener 4 flessen whiskey leeggedrinkenworden.Sluitingstijd vanhet feestje was zo laat dat we het niet meer verstandig vonden een taxi terug tenemen naar ons hostel, dus besloten we om de nacht door te brengen in een van de logeerkamers. Toen we wakker werdenhebben we wat uurtjes in het zwembad gelegen, maar dat werd toch een beetje saai. Wat zullen we de komende tijd gaan doen?

We hebben wel een idee, onze reisplannen gaan we lichtelijk aanppassen. We denken eraan om vanuit Cartagena met een zeiljacht in 5 dagen naar Panama City te zeilen, en vanaf daar het vliegtuig naar Lima te pakken. We zullen jullie uitteraard laten weten of dit door gaat!

Hasta la vistaBaby!

Op je slippers door de Andes

Ola lezers!

Omdat wij ook wel weten dat we niet 3,5 maand op het strand kunnen liggen en er af en toe een foto naar huis moet met cultuur of bergen erop, hebben we besloten Cayo el Sombrero (een van de bounty-eilandjes voor de kust van Chichirivichi)te verlaten en naar Merida te gaan. Merida is een stad midden in de Andes, vanuit waar je verschillende stoere en sportieve activiteiten kunt ondernemen.echt iet voor ons dus. Marieke heeft al hoogtevrees op een keukentrappetje, Marloes wordt claustrofobisch in ruimtes kleiner dan de gemiddelde hotelkamer in een Hilton Hotel.

De busrit naar Merida was vreselijk, ivmbesmettingsgevaar in bussen kennen dezemaar een airco-stand: Standje diepvries. We waren van tevoren gewaarschuwd dat het koudis tijdens lange busritten, maar we kwamen letterlijk 12 uur later debus uit alsofwe met een ijsbeer in bed hadden gelegen. We waren dan ook super blij dat er in de bus-terminal een aardige Duitse meneer stond die ons in een taxi stopte naar zijn Posada/reisbureau. We besloten een 4 daagse trip te ondernemen naar los Llanos, en gebied zo groot als Spanje net buiten de Andes. Maar omdat we onszelf een beetje zielig vonden na de verkleumende busrit, eerst maar even de lokale natuurlijke Hot Springs uitproberen in een stadje verderop. Totaal gekleed op een dagje waterplezier (lees: slippers, bikini, handdoek over de schouder en leuke korte rokjes) vertelde we de taxi-chauffeurwaar weafgezet wilden worden. Wij dachten dat het begrijpend ja-knikken, zwembewegingen, onze outfiten de woorden ´Aqua,Si´ genoeg waren om goed terecht te komen. Maar helaas, we werden afgezet midden in deAnders, aan het begin van een 6 uur durende hike naar een Laguna.Tegen de tijd dat we ons realiseerden dat we niet goed zaten was de taxi weg en moesten we twee uur terug lopen naar de stad, op slippers tussen de toeristen van boven tot onder gekleed in NorthFace-afritsbroeken en bergschoenen.

De volgende dag om 8 uur vertrokken wesamenmet een ouder echtpaar uit Spanje, een stelletje uit Duitsland entwee vriendinnen uit Duitsland ( die duidelijk nooit onze vriendinnen gingen worden) richting Los Llanos. Duits vriendinnetje nummer 1 kotstena2 kilometer de Jeep onder, super...nog 298 km te gaan. Die zelfde dag maakte we een mooie wandeling door de hoogste gedeeltes van de Andes, waar het toch ook wel een stukje kouder was. De tweeDuitse vriendinnetjesreliseerde dit zich ook,helaas gekleed in Uni-sex-outfitjes inclusiefJezussandalen en afgeritste afritsbroek. Na de lunch daalde we af richting Barinas, waar een middag Raften op het programma stond. Het raften was niet bijzonder spectaculair, maar toch presteerde Marloes in een moment van onoplettendheid achterovervan het rubberbootje tekiepen. Gelukkig was de omgeving erg prachtig. Na een goed avondmaal en een paar cervezas logeerde we in Barinas. De volgende dag reden we door naar Los Llanos en doken we met een bootje de jungle in. Om ons heen zwommen Kaaimannen, zoetwaterdolfijnen en Piranhas. Het gebied staat bekend om de vele soorten vogels, Caipibara´s( ´s werelds grootste knaagdieren), anaconda´s en hagedissen. Verder werden er veel grappen gemaakt over onze namen, een ´Marloes´ is een vis, Marieka betekend homo in het Spaans, het blijft steeds weer een goede grap.

Marloes enmarieke bleken echter geen ´Marieka´s´ te zijn te paard de volgende dag, hoewel het albinopaard van Marloes (dezelfde haarkleur schepte een bijzonder goede band) wel veel aandacht had voor het suikerklontje in het achterwerk van Mariekes paard. Gelukkig liepen onze paarden continu voorop en wevoelde ons echte Amazones. Met een pijnlijk kontje reden we dezelfde middag richting de savanne om een anaconda te vangen, boven op het dak van de Jeep voelden we ons helemaal ´into the wild´, maar de anaconda liet zich helaas niet vangen.Dan maarvissen voor gevorderden, er moet tenslotte gegeten worden. Met de kaaimannen op de achtergrond lieten depiranhaszich wat lastiger vangen dan tonijn, maar we hadden toch een mooie vangst die avond.

Tevreden, onder de muggenbeten (sorry, Marloes onder de muggenbeten, want Marieke is duidelijk niet bepaald een lekker hapje en heeft ergeen) en een beetjevies moeten we de volgende dag 6 uur in deJeep terug. Gelukkig hield Duitse vriendin nummer 1 haar ontbijt binnen.

Morgennemen we samen met het Duitse stelletje ( niet de vriendinnen) de bus richting de Colombiaanse grens.De jongen isnogal groot en fors van postuur, dus we hopen de Colombiaanseguerilla daarmee een beetje opafstand te houden.Het eerste op ons programma daar is een duikcursusaan de Caribische zee, want ons bruine kleurtje is al weer watverbleekt. Jullie horen snel hoe blauw de zee en hoe wit het zand daar is!

Hasta la vista!

Bienvenidos a Chichirivichi

Lieve lezers,

Wegens grote blijdschap over het overleven van twee levensgevaarlijke, maar ook supermooie taxiritjes, hier even een kleine update. De laatste dagen zijn we terecht gekomen in het paradijselijke Puerto Colombia, een klein caribisch plaatsje wat gekenmerkt wordt door gekleurde huisjes, caribische muziek en prachtige stranden. Gelukkig konden we onze vriend de Deen al snel van ons afschudden, nadat hij tot de conclusie was gekomen dat er helaas geen bank in dat kleine dorpje was en dat hij ook niet meer op onze vetpot mocht teren. Onze eerste (vrije) dagen brachten we dan ook in een roes van extase, liggend op het strand met een kokosnoot in de ene hand en een cerveza in de andere hand door. Een vriendelijke jongen uit het plaatselijke internetcafe (met maar liefst 2 extreem traag werkende pcs) nodigde ons uit samen met een lokale vissersvriend een dagje op een boot door te brengen. Op dat aanbod gingen we uiteraard gretig in. Om de kosten wat te drukken doken we nog ergens op de hoek van de straat onder een palmboom twee vriendelijke vrienden uit Venezuela en Zwitserland op. ´s Ochtends om acht uur voeren we als heuse vissers uit, met voldoende proviand, hengels, snorkels en surfboarden aan boord. Alleen de vis moest nog gevangen worden. Om wat competitie in de relaxte dag aan te brengen werd het een man-vrouw wedstrijd. Hoewel de man gewoonlijk de jager hoort te zijn, bleek ook in de Cariben het feminisme boven te drijven. Eindstand 5 tonijn voor ons, 0 voor de mannen. De tonijn werd a la minute deskundig gefileerd en rauw door ons verorberd. Na een drukke dag vol met zwemmen, snorkelen, surflessen en vissen, belanden we op een verlaten strandje, waar toevallig toch een barbecue stond. Na het eten hebben we de vissersboot terug gepakt naar de haven waarwe der dag hebben afgesloten met een paar coctails op het dakterras.

De volgende ochtend hebben we ontbeten met onze nieuwe beste vrienden, (Dit keer echt aardig) Juan en Jacob. Juan pleegde een paar telefoontjes voor ons, de huistelefoons kun je gewoon op straat vinden. zodat we al een posada geboekt hadden in de volgende plaats van bestemming: Chichirivichi. Na innig afscheid, 6 uur nagels bijten in bussen bestuurd door gestoorde, smsende en te hard rijdende chauffeurs zitten we nu midden in een prachtig natuurpark, bekend om de flamingo´s ( die we niet hebben gezien omdat we te hard reden). vanaf hier kunnen we met ons tentje eiland gaan hoppen en elke ochtend meteen het water in springen....heel naar vooruitzicht vinden wijzelf. Onze posada (hostel) heeft niet alleen een bedje voor ons klaarstaan, maar3 honden, 5 kattenen een groot aantal schildpadden om ons te vermaken.Zo meteen gaan we pizza eten bij een man die zichzelf zo op DavidHasselhoff vind lijken dat hij Baywatch op beide borsten heeft getatoeerd, Buen appetito!

Muchos Besos!

Marieke en Marloes