Zet de radioator maar een standje lager beste kouwlijers, wij zijn weer in de ´25 graden en hoger zone´ beland en zullen jullie een beetje opwaren.

Te beginnen bij kerst, in La Paz, de meest chaotische stad die we ooit hebben gezien. Koninginnedag is er nietsbij. De ene helft van de inwoners vérkoopt troep, de andere helft van de inwoners koopt oude troep. Op straat, zodat taxichauffeurs, die je nergens heen willen brengen, je ook nergens meer kúnnen brengen.Zo ook op kerstavond, toen wij met vrienden uit Maastricht af hadden gespokenbij het meest chique restaurant van La Paz. De 378stetaxichauffeur wilde ons er naartoe brengen, voor een bedrag waarhij de volgende dag half La Paz had kunnen kopen, maar wij waren al lang blij dat we in de taxi zaten. 1,5 uur is helaas niet meerCasual chique en bovendien was het restaurant waar we hadden afgesproken dicht, dus toen we eindelijkaankwamen was de rest al afgedropen. Omde knorrende magen te vullen hebben we toen maar vreselijks sfeervol bij de ´Chickenrico´ gegeten, inclusief personeel met mondkapjes, plastic bestek en plastic frietjes. Net toen we bedachten dat dit waarschijnlijk de stomste kerstavond in onze geschiedenis was, nodigde de eigenaar van ons hotel ons uit met hem en zijn familie traditioneel Boliviaans te dineren. Een beetje misselijk van de chickenburger van een half uur geleden kon dit verzoek toch niet genegeerd worden, en twee uur en twee kerst dinners verder hebben we toch wel een bijzondere kerst avond gehad, vrede op aarde.

De volgende dag lukt de afspraak tussen ons en de jongens uitMaastricht wel, zij wilde graag naar een museum, wij wilde graag naar de film. En alsof Jezus de film ook veel cultureeverantwoorder vond, was op eerste Kerstdag alles gesloten, behalve de bioscoop,super jammer!Later kwam er een meneer op blote voeten hetcafe ingelopen, die vroeg of we zin hadden om een kijkje te komennemen inde gavangenis van La Paz.Dat het sinds een jaarzwaar verboden is om de gevangenis te bezoeken, maar dat wij met speciale VIP-passen wenaar binnen mochten, vonden we totaal niet verdacht. Toen Tommieons geld moestverzamelen en even met de man mee moest lopen, wij om de hoek moesten blijven staan en ons niet mochten laten zien, Tommie 20 minuten weg bleef en er een meneer van de Boliviaanse politie in burgerkleding naar ons toestapte,kregen we het vermoeden dat we misschien een beetje in de zeikwerden genomenwerden. En dat was ook zo, de man op blote voeten was een ex-gevangene, gezocht door het halve politiecorps. Gelukkig is alles goed afgelopen, en toen we heb de volgende dag weer door de stad zagen lopen had hij schoenen aan..dat was ons kerstcadeautje aan hem zullen we maar zeggen.

Eerste Kerst avond hebben we in het restaurant van het 5-sterren Plaza-hotel gegeten. Het eten was niet heel erg goed, maar het uitzicht over de hele stad was erg mooi, en om de prijs van de beste fles wijn ( 8 euro) kon niet worden geklaagt. Marloes had samen met Robbert en Sjors een fietstocht van de gevaarlijkste weg ter wereld ( ´the deadroad´)geboekt de volgende dag om 7 uur, en ging na het eten verstandig op tijd naar bed. Marieke mocht van de travelagency niet zelf fietsen, maar kon er wel voor kiezen om er in het ´gehandicaptenbusje´ achteraan te rijden.Een avondje met Bastiaan naar een van de leukste clubs van heel La paz klonk Marieke beter in de oren, en toenze ´s ochtends om 8 uurin he hotel aankwam wist ze dat ze de goede keus had gemaakt.Terwijl Marieke de rest van de dag lekker in haar veilige badje doorbracht was Marloes aan het vechten voor haar leven. Niet omdat ´the Deadroad´ nou zo super gevaarlijk was, maar omdat ze in al haar krenterigheid de goedkoopste deal had gesloten en op fietsen moest fietsen die elk moment uit elkaar vielen.

Wat waren wij blij toen we elkaar om 6 uur ´s avonds op het bus station zagen.Ondanks Marieke´s ´Hersenceldeadroad´en Marloes haar lettelijke beproeving op de Deadroad sliepen we dehele weg naar Uyuni geen seconde, in Bolivia hebben ze namelijk nog geenverharde wegen uitgevonden, laat staan asfalt in het algemeen. 13 uur later kwamen we als twee wandelende blauweplekken de bus uit en aangezien we een strak reisschemahebben tegewoordig zaten we twee uurtjes later in eenJeep richting de zoutvlaktes. Na het zien van een treinkerkhof (gaap...), een steen in de vorm van een boom (saai..) en eengrot ( wanneer gaan we verder...) kwamen we aan op de zoutvlakte. Aangezien hetsuper mooi weer was, met wel net had geregend, was het er echt op z´n allermooist.Alsof we ergerns midden in de wolken stonden, alles word weerspiegelt.In ons tourgroepje zaten twee jongens uit Nederland, Zeeland, allebei een tikje ordinair en met een enorme drang om zichzelf te bewijzen. Maar we moesten de hele tijd een beetje aardig tegen ze blijven doen, want zij haddenspeelgoed (boliviabarbie) gekocht voor het maken van de ´dichtbij-verweg´-foto´s, en daar wilde deze twee onvoorbereide meisjes even goed misbruik van maken. Na twee koude nachten ( in hotels gemaakt van zout, we hebben geproeft), 450 uurin eenJeep en11 gevallen vanautopech verder, kwamen we aan bij de hotsprings. Lekker om onze doorzit-plekken eventjes te weken. Van al dat water moet je plassen,op een interessante WC. Twee gaatjes, met een `Pipi´-gat een een ´Kaka´-gat, een een bakje grind om door te spoelen. Trots dat we netjes ´gepipiet´ hebben in het ´Pipi´-gat, en blij dat we bijna vaarwel mogen zeggen tegen de krakkemikkige Jeep, en gelukkig van de prachtige zoutvlaktes stappen we 30 minuten na terugkomst in Uyuni de lokale bus in naar Potosi. In Potosi blijven we 1 nacht slapen, want volgens ons strakke tijdschema moeten we 30 december in Sucre zijn, waar we oud en nieuw willen vieren.

Het feit dat Marieke al 80 keer doodsangsten heeft uitgestaan op hoge hoogtes weerhoud Marloes er niet vante weigeren de mijnen van Potosi in te gaan, dus zitten we om 12 uur al in de bus naar Sucre. Daar zien we Marin,een vriendinnetje uit Maastricht ( waar komen ze toch allemaal vandaan?!?), waarmee we oud en nieuw gaan vieren. Maar eerst belangrijke zaken, wij gaan nóóit meer in een bus op onverharde wegen, en we boeken een vliegticket naar Santa Cruz, op de 1ste van januari.

Na enig onderzoek in de plaatselijke horeca besluiten we op oudjaars avond te dineren in een Frans restaurant, en daarna naar ´De Florijn´ te gaan, met Nederlandse eigenaar, bitterballen, Heinekenbier, gratis champagneen knakworsten. Na een beetje teveel van dit alles belanden we op de dansvloer tussen de salsa dansers. Marloes en Marin pikken het ritme snel op, Marieke pikt een Franse jongen op ( ´ik ben verliefd, maar weet niet precies meer hoe hij heet´). Om 8 uur ´s ochtends moeten we de club uit, maar we zijn nog niet moe en als we naar huis lopen komen we een fanfareband tegen. De dronken trommelaars nodigen ons uit om een rondje mee te doen, en om 10 uur vallen weeindelijk in ons bedje neer. Een paar uur later worden we bruut gewekt,we moetenhet vliegtuig in naar Santa Cruz. De ´snack´ die we in het vliegtuig krijgen wordt vóór het instappen uitgedeelt, omdatdaar tijdens de half-uur-durende vlucht niet genoeg tijd voor is.

Als we het vliegtuig uitstappen hebben we het gevoel dat we een oven instappen. 7 uur ´s avonds, 29 graden celcius...eindelijk, back in business. We duiken in ons luxe hostel, plus tropische vogeltuin, meteen ons bed in en de volgende dag staan Robbert en Sjors op de stoep ( zij gaan met ons naar Brazilie). Santa Cruzkent een rijke geschiedenisvol ruige drugsverhalen, maar helaas zijn er geen musea waar we dat inkunnen bekijken, wel is er een hele grote shoppingmall mét Bioscoop.Na alweer vaneen tenenkrommende kaskraker (terror opantartica) te hebbenmogen genieten, gaan we op zoek naar 'the place to be' voor de zondagavond. Via een politieagent en taxichauffeur worden we in een smoezelige bar gedropt. Onze ogen zijn nog niet helemaal aan het duister gewend, want hoezo zijn we in een vat vol kronkelende palingen terecht gekomen. Onee, het zijn bijna naakte vrouwen die om het hardst elk willekeurig slachtoffer op de dansvloer een lapdance geven.Cultureelverantwoord als we zijn duiken wemet tegenzinop de dansvloer.Een rondborstig meisje is zo vriendelijkom ons ongevraagd wat bijles te geven. We zijn zulkeenthousiaste leerlingen (you are real Latino!) dat ze onsaanbied om met wat kronkelendevriendinnetjes een orgievan acht te vormen, in haar bed.We hebben vriendelijk bedankt.

Met spierpijn in onze billen van al het gewiebel en gedowntothefloor, pakten we het vliegtuig naar Asuncion, te Paraguay. Er moesten in hoog tempo wat stempeltjes verzameld worden in ons paspoort. Dus na een avondje 'who's the mannen' in de plaatselijke MacDonalds, pakten we meteen een busje naar Foz do Iguacu, alwaar een wonderschoon wereldwonder te wachten stond. Stempelgeil als we zijn, bezochten we de watervallen niet aan Braziliaanse, maar Argentijnse zijde. Mooi, weer vier stempels extra. Trouwens, de Lonely Planet zegt ook dat die kant beter is. Voor veel te veel geld doen we een Adventurous Boattrip in dit watergeweld. De wildwaterbaan in de Efteling is er niks bij. Volledig doorweekt met watervalwater, zoeken we ook nog even de Devils Troat op, om nu door een hagelstorm mishandeld en doorregend te worden.

Na innig afscheid van onze nieuwe BFFs Sjors en Robbert, reisden we in topspeed door naar Florianopolis. De diazepamachtige homeopathische reispillen hadden bij Marloes zo'n sterke uitwerking dat ze 17 uur op rij heeft liggen tukken. Volgens Marieke was de natuur onderweg ook erg mooi. Florianopolis bleek bij aankoms niet een schattig vissersdorpje, maar een megastad, dus volledig gedesorienteerd stapten we bij een vriendelijke man in de auto (ja, mam, dat mag eigenlijk niet), die ons van ons eigen huisje-boompje-beesje appartementje aan zeevoorzag. We hebben zelfs ons eigen maal gekookt. Het regent hier af en toe een beetje, maar dat weerhoudt de lokale beachboys er niet van hun shirtje uit te trekken. En ook door de wolken heen worden we bruin. Daar gaat het tenslotte om. Morgen gaan we naar Sao Paulo, waar half Maastricht zich verzameld heeft terwille van een of ander project. Crashen we daar op de bank, couchsurfing was nog nooit zo veilig!

Bom Dia!