Tsja, daar stonden we dan in Cuzco en we hadden een missie. Met zo min mogelijk spierkracht de Machu Picchu weten te bezichtigen. Eerst maar eens ons hostel raadplegen. ´The easy way to visit Machu Picchu´ klonk ons als muziek in de oren, treintje heen, busje omhoog, busje omlaag, treintje terug. De prijs, 200 USD voor één dag. Okay, dat de dollar-euro exchange rate ons extreem gunstig gestemd is is één ding, maar dit betekende minstens een week op water en brood. En dat hadden we er nou ook weer niet voor over.Mariekes hoofd vertrok alsof ze een fles azijn had gedronken toen bleek dat er nog maar één optie over bleef: de Inka Jungle Trail: één dag mountainbiken, twee dagen lopen (maar dat op redelijke hoogten en niet teveel op en neer) en een bezoekje aan de Machu Picchu. De groepsdruk bereikte ongekende hoogten toen we in alle toiletten in Cuzco foto´s van die oude stapels stenen zagen hangen. Toen ook de meest dikke Amerikanen vol trots over hun trail onze dorm binnen kwamen sloffen, was er geen ontkomen meer aan. Met Marieke was geen normaal gesprek meer te voeren en ook Marloes bereikte een depressief dieptepunt toen ze bedacht dat ze wellicht 4 dagen naar Mariekes oneindige klaagzangen moest gaan luisteren.Gelukkig was haar Ipod goed opgeladen, toen ze maandagochtend vroeg de bus in stapten. Terwijl Marieke deed alsof ze zich in een diep coma bevond, ontdekte Marloes dat onze mede-slachtoffers nog niet eens zo heel onaardig bleken te zijn. Twee Aussies en twee Italianen (mannelijk, natuurlijk) zagen er op zijn minst zo sportief en aardig uit, dat ze vast wel ons handje wilde vasthouden tijdens de zware tijden die ons te wachten stonden. Toen ook Marieke eindelijk uit haar geacteerde slaap ontwaakte en de aantrekkelijkebusbewoners zag, verscheen er een klein begin van een verleidelijke glimlach op haar gezicht.

Op 4800 meter stond er een groepje mountainbikes voor ons klaar en na een grondige ´doet de rem het wel´ check up kon onze afdaling beginnen. We konden onze Hollandse roots niet verraden en als super pro´s scheurden we langs diepe ravijnen terug naar menselijke hoogten. De temperatuur was daar ook meteen een stuk aangenamer. Zelfs zo aangenaam, datwe een extra optie op het dagpogrammanamen en een woest kolkende rivier opzochten. Terwijl wij lekker ontspanden in een van de rustige oevertjes, beklommen de twee aussies op ons commando twee grote stenen te midden van deze rivier. Tsja, dan nog terug. Een omgevallen boom bleek na heel wat andere pogingen toch een betere optie dan een helikopter.

Na elkaar van de verdrinkingdood te hebben gered bereikte ons groepsgevoel natuurlijk wel een hoogtepunt, dus nadat we elkaar door de 7 uur durendetocht van de volgende dag heen gesleept hebben,ontspannen we de spieren in een luxueuze hotspring en gaan we over naarbelangrijkere zaken: drankspelletjes. Na iets teveel `Fuckthe dealer´, ´ride the bus´ en ´kingsen´kijkt Marloes niet meergeheel helder uit haar ogen en staat Marieke voor straf met haar blote voeten IN de wc-pot vanhet restaurant een biertje te adten, en wat hebben weeen zin om morgen weer 6 uurte wandelen...

Gelukkig vallen de katers reuze mee, een loopt de route langs een treinrails, dus er hoeft niet nagedacht te worden. Simpel vancontinue naar het spoor kijken en ´een potje met vet´ zingen komen we aan in Aguas Calientes, de uitvalsbasis naar de beroemste hoop oude stenen van de wereld, de Machu Picchu. Onze gids heeft zelf een beetje last van zijn knieen, maar verwacht dat wij de volgende ochtend om 4 uurde2000 traptreden naarde Machu Picchu gaan beklimmen. Dat Marieke een beetje last heeft van haar armpje, en dat Marloes een beetje last heeft van haar slechte ogen in het donker zijn geen excuses en we worden gewoon, net als alle andere wandelaars de berg opgestuurd, belachelijk.

Gedreven door de gedachte dat dit onze laatsteklim ever is lopen we in een recordtijd van 45 minuten naarboven en aanschouweneenvan de wonderen der menselijkheid. En ja, het moet worden toegegeven:precies als op de postkaarten die we net hebben verstuurd.Nee hoor, het is indrukwekkend en we zijnhet er roerendovereens dat we blij zijn dat we3 dagen verschrikkelijk hebben afgezien.Om het afzien compleet te maken beklimmen we vloekend de Wachu Pichu-berg, waarop je een panorama uitzicht hebt over de Machu Picchu, echt wel mooi. Als we weer naar beden lopen begint het voor het eerst een beetje te regenen, en als onze toeristen-poncho´s beginnen te lekken is het goed geweest, we gaan terug naar ons hostel om daar op de trein terug naar Cuzco te wachten. Moe, maar geheel tevreden komen we `s avonds in Cuzco aan en verhuizen onze spullen naar het grootste party-hostel van de stad, LOKIs.

Na een nachtje onrustig slapen door de luide muziekin de bar, schreeuwendestinkende ongeschoren backpackers, en sexende mensen in onze dorm, hoevenwe helemaal niets de volgende dag.En omdat slapen in ons hostel duidelijk geen optie is, tenzij de alcohol je knockout slaat, besluiten we die avond de bloemetjes buiten te zetten met onze new BFF´s van de Inca trail. Dan uit Australie isbarman, en leert Marieke hoe ze met gas uit een aansteker vuur kan spugen met sambuca, terwijl Marloes tegen haar zin in versierd wordt door een stinkende Zwitser/ Australier, met beide nationaliteiten op zijn borst getatoeerd.

Dit zijn natuurlijk geen praktijken voor tweenette meisjes als wij, en we besluiten omde bus naar Puno te pakken, waar we een nachtje slapen om wat zakenteregelen met de immigratiedienst,aangezien we allebei per ongelukonze toeristenvisa in de prullenbak hebben gegooid.Gelukkig is het zo geregeld en laat de meneer van het kantoor ons zo lang alleen, dat we zijn officieele stempels goedkunnen misbruiken, waardoor we nu officieel genaturaliseerd Peruaan zijn.

Met onze nieuwe nationaliteit in onze Moleskingestempeld steken we de grens over naar Bolivia,moeten nog een keer terug naar Peru omdat wetoch nog een stempel vergeten zijn,maar uiteindelijk arriveren we in Copocabana. Hier laten we ons lekker in de watten leggen en boeken het duurste hotel van de stad, 3 euro pp. Voor 2 euro pp. boeken we er eentripje naarIsla del Sol, midden in hetTiticaca-maar achteraan. We boeken de full-day trip, want in de lonley-planet staat dat we dan in 3 uurtjes het eilend over kunnen lopen. Voor deze twee ervaren hykers is dat natuurlijk geen probleem, tot dat we eigenwijs een dubieus paadje inslaan..

Het eerste half uur zijn we er nog wel gerust op dat we heus wel ergens uitkomen, maar als we langs rotsen moeten klimmen, steeds opzoek moeten naar ´een soort van weggetje` en wemet gevaarvoor eigen leven over dubieuze plantages moeten sluipen, beginnen we toch een vermoeden te krijgen dat we heel verkeerd zitten.Na 4 uur lopen komen we uit op een strand, waar de plaatselijke bowoners duidelijk nog nooit toeristen hebben gezien, geen goed teken... Met goede hoop lopen we een berg op, in de overtuiging dat daarachter de boot terug naar Copocabana ligt. maar we komen terecht in een doolhof van muurtjes en dolle honden. Uitgedroogd, verhongerd en uitgeput komen we in een dorpje aan, waar we met handen en voeten uitleggen dat we opzoek zijn naar de haven. En uiteindelijk, 10 minuten voor de laatste boot terug vertrekt, vallen we neer op het achterdek. Nugaan we echt nooit meer wandelen, tenminste, niet zonder gids.

Vandaag vertrekken we richting La Paz, waar wij met 12 graden en regen typische Nederlandsekerst gaan vieren,dus genieten jullie vanje sneeuw. Er rest ons niets te zeggen dan:

FELIZ NAVIDAD!!!!