Boeren, burgers en buitenlui,

De afgelopen dagen hebben we ons weer involdoende gewilde en ongewildeavonturen gestort om opgelucht te zijn nog een teken van leven op deze weblog achter te laten, dus daar gaan wedan.

Goed, we waren dus in Lima, de extreem niet-culturele hoofdstad van Peru. Een goede (ex)vriend van de familie Derks en de Verein bleek zich daar ook te bevinden, dus één plus één is twee en op weg naar Robbert. Met backpack en onszelf hesen we ons in een gammele taxi en reden we de overvolle snelweg op. Natuurlijk niet onverwacht, maar toch geheel onvoorbereid kwamen we in een knussekettingbotsing terecht. De taxi voor ons besloot heel hard te moeten remmen en onze slaperige, bellende taxichauffeur (die wel een gordel droeg en wij niet) botste, gelukkig met geringe snelheid, op zijn auto. De mevrouw in de grote zwarte 4WD parkeerde haar auto vervolgens op de onze (dit alles in een fractie van een seconde), dus daar stonden we dan. De peruaanse ANWB werd niet gebeld en na wat onvriendelijke woorden over en weer en een blik op de blikschade, reden we met een stijve nek weer verder.

Het academisch seizoen voor de exchange students liep teneinde en daar was natuurlijk een feestje voor nodig. Omdat wij de afgelopen tijd ook zo hard hadden gestudeerd (denk aan de PADI!) besloten ook wij dit heuglijke feit met wat cuba libre en pisco sour mee te vieren. Het sfeervolle jazzcafé werd in de vroege ochtend verruild voor een casino alwaar de drank gratis verstrekt werd. Dus terwijl Robert zijn kostbare nueve soles op ons adviesverspeelde aan de jackblacktafel, lurkten wij nog wat rumcolaatjes weg. Toen de ook gratis kleffe sandwich mixto ons niet meer tegen een kater kon beschermen, werd het maar tijd om ons hostel aka tuinhuisje op te zoeken. Nogal overbodig om te vermelden, maar we werden dus met een kater wakker. Wat doe je in een vreemd land en lelijke stad om je kater te verwerken. Juist, eerst naar de McDonalds voor een kleffe cheeseburger om het brandend maagzuur te neutraliseren, daarna een latte macchiato bij de starbucks om de kloppende hoofdpijn te verzachten, vervolgens de vreselijkste film (2012) allertijden te bezoeken om je slaaptekort in te halen en als klap op de vuurpijl menu 325 met extra kroepoek bij de lokale chinees als slaapmutsje. Je begrijpt dat Lima na deze activiteiten geen culturele geheimen meer voor ons had. Er stonden dan ook belangrijkere dingen op de agenda, zoals een bezoek aan de tandarts. Marloes had namelijk al een goede week last van haar verstandskies en toen ook het tweede pakketje Ibuprofen 400 mgteneinde liep werd een afspraak onvermijdelijk. Een praktijk met de naam Dentamerica boezemde ons voldoende Westers vertrouwen in en vol goede hoop stapten we over de drempel. Helaas, de mevrouw van de balie sprak geen Engels, de tandarts ook niet en het begrip ´informed consent´ had Peru ook nog niet weten te bereiken. Na 12 verdovingsspuiten (pain? little. what? poco.) begon het getrek en geduw. Totaal hypochondrisch vroeg Marloes na een kwartier vertwijfeld aan de tandarts of ze wel de goede kies aan het verwijderen waren. Marieke en Robert hebben zich de rest van de dag geamuseerd met het halfzijdige verlamde gezicht van Marloes, waarbij zo af en toe, als hilarisch hoogtepunt, wat chocolademelk, ijs of cola uit haar rechtermondhoek gesijpeld kwam.

Het was wel welletjes geweest in Lima, de pacifische oceaan moest bevaren worden. En toen wij in onze Lonely Planet eilandjes ontdekt hadden die omschreven werden als´the Galapagos for the poor men´ (dat waren we wel nadat kapitein Micheal ons kaalgeplukt en uitgehongerd had), was ons tasje snel gepakt. Samen met 150 bejaarden van het aangemeerde cruiseschip stonden we in de rij voor het toeristenbootje. De golven waren hoog en gelukkig waren de touroperaters van de bejaarden niet vergeten wat zeeziektepilletjes door hun ontbijtprakje te malen en hield iedereen alles keurig binnen. De zeeleeuwen poseerden gewillig, de pinguins waggelden gezellig rond op de rotsen en de dolfijnen sprongen op aanwijzen van onze professionele dolfijnencommando´s over ons bootje heen (oke, we hebben 4 vinnen bovenwater zien komen).

Van de zee gingen we naar de duinen, ofwel woestijn, waar in een oasetje een zwembadje en bedje voor ons klaar stond. Adrenalinejunkies die we zijn, boekten we een superadventurous buggy and sandboarding tour. Terwijl de anderen in een megajeep stapten, mochten wij, samen met een australische rastafariplaatsnemen in een uit de kluiten gewassen kartautootje. Ook goed, alsie maar hard rijdt. Gelukkig, we bleken bij stef stuntpiloot te zijn ingestapt en het eerstvolgende half uur deden we ons best onze ogen en mond stijf dicht te houden, niet al te meisjesachtig tegillenen toch van het uitzicht te genieten. Als extra moeilijkheidsgraad moest Marloes zo nu en dan de wild wapperende doch stinkende rasta´s van rastafari ontwijken. Snowboardend naar beneden was alleen voor gevorderden en op je buik op het plankje was toch veel sneller en dus veel vetter. Maar goed dat we extra korte broekjes aan hadden getrokken en Stef het geen enkel probleem vond ons zo nu en dan een extra zetje te geven.

Het zand dat tijdens dit avontuur onze hersenen had weten te bereiken heeft er hoogstwaarschijnlijkvoor gezorgd dat dewieltjes daarboven niet meer zo snel waren en we niet meer rationeel na konden denken, we besloten namelijk naar Arequipa te gaan, een stad inde bergen. Het feit dat we nogal duizelig de bus uitkwamen liet geen belletje rinkelen en we besloten maarmeteen een 3-daagse wandeltocht doorde diepste en hoogste canyon van Peru te boeken. Het enige probleem was dat we meteen de volgende ochtend om drie uur (nog steeds geen donker bruine vermoedens) moesten vertrekken, maar dat Marloes haar hechtingen nog uit haar mond moest laten verwijderen. ¨Geen probleem¨, zei de tour operator,¨Eigenlijk ben ik geen tour-operator, maar een dokter in de prive-kliniek hier op de hoek, ik kijk wel even in jemond¨. Bleek dat DentaAmerica de verkeerde antibiotica had voorgeschreven, maar als we gewoon even wat andere pilletjes gingen halen konden we met een gerust hart deze ´easy hyke´ beginnen de volgende ochtend.Geheel gerustgesteldlietenwe deperuaanse Mc Dreamy achter om een klooster te gaan bekijken ( ja vaders en moeders, cultuur en oude stenen), en weet je wat gek was, we vonden het echt heel mooi en waren onder de indruk. Cultuur is voor herhaling vatbaar, maar meteen beginnen meteenbelangrijk aspect van onze eigen cultuur, Sinterklaas. Onder het genotvan eengoed glas wijn eneen lekker Alpaca-carpacciotje elkaar afzeiken in gedichten en bedelven onder nutteloze cadeaus, das pas cultuur. Toen vroeg naar bedwant de volgende ochtend zouden we beginnen aan de eerste echte wandeltocht van ons leven.

In het busjedeed marieke een interesante openbaring; ¨Eigenlijk houd ik niet zo van bergen¨. En dat is fijn, als je de volgende 5 weken gaat doorbrengen in de twee hoogstelanden van de wereld. Maar met de goede hoop datdeze tocht haar op ander gedachten zoubrengen begonnen we om een uurtje of tien aan deafdaling naar de eerste overnachtingsplek, hetgemakkelijkste gedeelte van de wandeling. Maar met elke stap die we vanaf dat moment daalde daalde onze gemoedstoestand gezellig mee. De bergen waren mooi, maarsteeds hetzelfde. Het was warm in de zon en koud in de schaduw, onze rugzakken waren zwaar, Marieke had blaren, Marloes moest steeds plassen, Marieke kreeg last van hoogteziekte, onze knieen deden pijn van het naar beneden lopen.En je kon niet eens van het niet-erg-afwisselende landschap genieten, want dan zouden we te pletter vallen in het diepste ravijn van Peru.We waren het eens over 1 ding:de Machu Picchu gaan we wel vanuit een helicopter bekijken. Gelukkig was het aardigeDuitse stelletjein ons groepje ook geen fan van lopen,en werden alle extra loopopties van het programma overgeslagen. ´S avond hadden we echt een probleem, Marieke´s hoogte ziekte wasbest erg ( maar voor 50% overdreven om de twee andere dagen niet te hoeven lopen), en haar blaren waren zo groot dat ze de volgende dag niet op haar sneakers kon lopen. Marloes was al aan het fantaseren over de titel van ons nieuwe verhaal:´Op je slippers door Colca canyon´, maargelukkig hadden de duitsers nog wat extra schoeisel over: Jezus sandalen.

Helaas in de goede maat, dus ontsnappen was niet mogenlijk.Dachten wij allebei dat we op dat momenthet dieptepunt van de reis bereikt hadden werd het nog erger; Door de gaten in de Jezus sandalen kwam er te veel viezigheid in de blaren, dus was Marieke genoodzaakt de laatste dagsokken in de sandalen aan te trekken. Overdenkendwat een betere optie was, maarmeteen het ravijn inspringen van schaamte ofgeheel in cognito toch maar verder te lopen,kwamen we uiteindelijk aan bij het laatse deel van onze tocht.Om 5 uur ´s ochtends stond er een klim van 3 uur, 1 km in de hoogte op het programma. Na een mentale voorbereiding van een uurtje flink vloeken, 3 snickers en een aantal foto´s van de sandalen kwamen we er niet meer onderuit, de enige verlossing wachtte boven op ons, het busje terug naar Arequipa.

3 dagen (eingelijk 2 uur en 10 minuten) later kwamen we boven aan. Uitgeput en in de volle overtuiging dat we nooit meer een stap kunnen zetten brengt het busje ons terug naar Arequipa, waarwemeteen ons bedje induiken om er de komende 12 uur niet meer uit te komen. Morgen nemen we de busnaar Cuzco, waar we eens goed gaan kijken hoe we met zo min mogenlijk inspanning de Machu Picchu opkomen.

Jullie vinden ons waarschijnlijk vreselijke watjes na het lezen van dit verhaal, en dat zijn we waarschijnlijk ook.Terug op menselijke hoogtes zullen we weer stoere dingen gaan doen, maar tot die tijd gaan wij lekker die nieuwe kerstfilm in de plaatstelijke bioscoop bekijken, dat is ook leuk.

Hasta la vista