Hongerige lezers,

Na velerlei verzoek weer eens een update te geven, zullen wij daar eindelijk eens gehoor aan geven. Niet voor niets heeft deze update zich zo lang op zich laten wachten, we hebben weer vele avonturen beleefd, dus neem een extra bammetje (met kaas, jaloers!) en leg een extra kussentje onder je zetel (we hebben belgen ontmoet) want dit wordt een taaie kluif.

De dag voor de grote Venezuela Colombia oversteek, waarschuwde een oplettende lezer van onze weblog, Lot, voor het feit dat Chavez de avond te voren de oorlog verklaard had aan Colombia, en om zijn woorden (die hij al vele malen vaker had gesproken) kracht bij te zetten, ook nog 25.000 millitairen richting grens had gestuurd. Vol goede moed gingen wij dus op pad, met uiteraard onze duitse vrienden, woest ogende grote jongen en vloeiend spaans sprekend lief vriendinnetje, maar helaas hadden ookdrieIerse vrouwenop middelbare leeftijd (tweeapathisch, een hysterisch)ook de voordelen van die gouden combinatie ingezien, dus zij sloten zich bij ons aan. Het busje dat ons tegen mogelijke vuurgevechten, vallende bommen en militaire controles moest beschermen was dan ook bemand door een super professioneel trio. De buschauffeur die voor 160 bolivar de kerstkalkoen van een van de passagiers onder zijn stoel bewaarde om hem zo de grens over te smokkelen, de nog dronken van de vorige avond hulpbuschauffeur die luid meezong en zwoel meedanste op de uit elf luidspeakers knallende carribische muziek en de jonge dame die haar borsten, zostrak opgebonden dat ze er nog net overheen kon kijken, bij iedere controle in het gezicht van de gewapende millitair wreef. Negen paspoortcontroles, een opgepakte passagier wegens vervalst paspoort en op de vlucht voor criminele activiteiten en heel veel corruptieschandalen later stonden we dan toch op de grens. Aangevallen door minstens 38 mensen die je euros, guldens, bolivaren of dollars wilden wisselen, sloten we ons op in een busje die ons verder zou rijden. Hysterische ier trok haar superhandige backpackers ultralight rekenmachientje tevoorschijn en na een kwartier koortsachtig tikken kwam ze tot de conclusie vreselijk afgezet te zijn, iets wat wij haar met wat simpele hoofdberekeningen ook wel hadden kunnen vertellen (maar wat we natuurlijk niet gedaan hadden). Twee seconden na grensovergang belde ze dan ook trots mams en verloofde om te zeggen dat de grensovergang perfectly fine verlopen was en ze no trouble at all had gehad. Juist.

En toen waren we in Taganga, een piepklein kustplaatsje in de Carriben, waar negen duikscholenwegens grote concurrentie bodemprijzen (zie de woordgrap) boden voor een PADI licence. Hier begon dus het zware leven. Mariekes oren bleven maar squeezen,Marloes haar duikbril was te groot zodat ze iedere minuut moesten klarenen onze neutral buoyancy bleek toch wat negatief te zijn. En iedere avond mochten we niet eens meer dan twee cocktails drinken tijdens happy hour van ons hostel, Casa Holanda (oost west, thuis best), omdat we anders decompression sickness zouden oplopen. We kregen zelfs een boek waar we uit moesten studeren, daarvoor waren we niet op reis gegaan.Na drie dagen zoute lippen eneen voor eeuwig blijvende afdruk van de duikbril op ons voorhoofd hadden we dan toch ons PADI in the pocket, tijd voor wat ontspanning.

Om half tien de volgende ochtend stond onze chauffeur\salsaleraar klaar om onsnaar National Parque Tyrona te brengen, waar zich volgensvele de mooiste stranden van de bevinden(mogen wij ook eens een keertje). Bewapend met de nieuwe bikini vanMarloes, met een 'Pantalon muy grande' ipv de veel hippere vetermodelletjes, onze slippers, handoeken en muggenmelk stapte we het park in. Niemand had ons echter verteld (ja, misschien in het spaans, maar dat kunnen we toch niet verstaan!)dat de stranden alleen te bereiken zijn via een pad dwars door de jungle. Na een uur door de jungle gelopen te hebben kon je een eitje bakken op ons voorhoofd, maar we waren op het aller mooiste strand dat we ooit gezien hadden. Enige nadeel echter was dat het verboden was om te zwemmen ivm de aanwezigheid van haaien, stromingen en scherpe rotsen (Meer hierover later in dit verhaal). Het strand waar we wel konden overnachten en zwemmen was nog 1,5 uur verder lopen, maar eenmaal daar was dit strand ook zeker niet onaardig. We wisten de laatste twee hangmatten boven op een rots midden in de zee te bemachtigen en bleken ook nog naast een aardig Australisch trio te slapen. Zij werden zowaar onze eerste vrouwelijke vrienden van deze vakantie, en dat was maar goed ook, want nu konden we hun zaklampen, muskietenspray, WC papier en snorkels gebruiken. Zelf waren we dus duidelijk iets minder goed voorbereid op deze kampeerachtige toestanden en de eerste nacht in een hangmat, hoe mooi de plek en het uitzicht ook was, was voor ons alles behalve echt comfortabel. Gebroken van onze hangmat ontmaagding besloten we een dagje eerder terug te gaan naar Taganga, om nog eventjes van de luxe en schone handoeken in Casa Holanda te genieten. Onze hangmatten konden we onderhands doorverhuren aan twee Amerikaanse jongens, Justin enSteve, diestrandwacht en brandweerman bleken te zijn (nee, geen flauwe striptease act). Onder het motto' Yes,we can' doken zij daarna wel even in de zeeop het gevaarlijke strand, want ze waren'From L.A., and weare really good swimmers' .Met een geweer tegen hun hoofd werden ze vriendelijk verzocht er weer uit te komen...

Samson en Gert (onzer Belgische vrienden van de duikcursus), bleken ook in het park te zijn en wilde graag met ons terug lopen naar de beschaving, en 's avonds waren we weer veilig thuis in Casa Holanda. De volgende middag om drie uur vertrekt onze bus richting Cartagena, een stad zuidelijk van Santa Marta en een van de mooiste steden van Zuid Amerika.

Als we net een beetje honger krijgen zet de taxi ons af voor de deur van Casa Media Luna (geselecteerd vanwege de aanwezigheid van een zwembad, dat helaas niet groter blijkt te zijn dan een vogelbadje). We lopen de oude stad in en zijn echt onder de indruk van de schoonheid en beschaving die we aantreffen. Wie we ook aantreffen zijn de brandweerman en strandwacht, die ons uitnodigen om de volgende dag met ze mee te gaan naar Vulcano Totumo, waar we onszelf kunnen badderen in reinigende modder. Het is een ervaring om nooit te vergeten: de vulkaan ziet eruit als een gigantische mierenhoop, en de modder is warm en vooral modderig. mannen zonder tanden springen samen met de je modder in en geven je ongewide massages. En als je uit de modder komt, loopt en een vrouwtje achter je aan die je wil wassen en je bikini uittrekken.

's Avonds hebben we een Pool Party bij een van de Colombiaanse vriendinnetjes van de Amerikanen. Deze vriendinnetjes blijken op stand te wonen en beschikken over een appartement met uitzicht op zee en vier zwembaden. Als cadeautjenemen we een fles Rum mee,maar voor we daaraan toe waren moestener 4 flessen whiskey leeggedrinkenworden.Sluitingstijd vanhet feestje was zo laat dat we het niet meer verstandig vonden een taxi terug tenemen naar ons hostel, dus besloten we om de nacht door te brengen in een van de logeerkamers. Toen we wakker werdenhebben we wat uurtjes in het zwembad gelegen, maar dat werd toch een beetje saai. Wat zullen we de komende tijd gaan doen?

We hebben wel een idee, onze reisplannen gaan we lichtelijk aanppassen. We denken eraan om vanuit Cartagena met een zeiljacht in 5 dagen naar Panama City te zeilen, en vanaf daar het vliegtuig naar Lima te pakken. We zullen jullie uitteraard laten weten of dit door gaat!

Hasta la vistaBaby!