Alles is troebel door de waas van tranen die al de hele dag niet weg tevegen is, elk woord is er één teveelen het schrijven van dit verhaal is één grote emotionele achtbaan. Vandaag gaan wenaar huis. Na 15 weken reizen valt voor ons het doek, Zuid-Amerika is het podium geweest waarop wij floreerden en onszelf hebben gevonden, emotionele volwassenheid bereikt hebben en waar na regen altijd meer zonnenschijn gekomen is. Het zou een aantal personen vreselijkaan het hartgaan als wij de volle verantwoordelijkheidvoor de loop deromstandigheden op ons zouden nemen. Wantgeen team kan zonder coach,geen zanger zonder fans en geen reiziger zonder af en toe een helpende hand.En daarom willen wij via deze weg een aantal mensen, instanties en hogere machten bedanken voor hun onvoorwaardelijke steun en finacielegulheid.

Lieve Juliette, toen wij om 9 uur ´s ochtends bij jou super-deluxe-appartement-met-zwembad-en-sauna-op-het-dak aanklopte,hadden we nog geen idee van de donderwolken die zich boven ons hoofd samenpakten. Wegens hetgebrek aan cultuur die bekeken moest wordenen de overvloed aan mooie winkels in Sao Paulo hebben we met joude eerste dag van ons verblijf de ge-aircode shoppingmalls onveilig gemaakt. Helaas moest er door jou en de rest van hetRP vreselijk serieus en hardgewerkt en genetwerkt worden, en hadden wij geen andere keus dande duurste winkelstraat van de stad te bezoeken. De creditcard ging vreselijk soepel door de meeste machines heen, tot we met 11 paar Havaianas aan de kassa stonden en hetonding weigerde een mooie ´u heeftbetaald bon´ uit te printen.Na een paar paniekerige telefoontjesmet de bank bleek dathet ´studentenlimiet´ van Marloeshaar creditcard bereiktwas, en dat we hemniet komden gebruiken tot de 28ste ( dit voorval vond plaats rond de 12de). Nou zou dit geen probleen zijn geweestals wij onze gewone bankpassen nog hadden gehad, maar helaas zijn die ergensin Peru enBolivia achtergebleven.Dus, om een lang verhaal kort te maken, wij moesten zielig papa en mama opbellen, diemochten hun zuur verdiende centjes naar Juliette overmaken en Juliette heeftmet haar creditcard ons van zakgeld voorzien voor de komende twee weken. Maar vooral willen we joubedanken voor je gastvrijheid, dat we je bed mochten beslapen, van je pap mochten eten en in je zwembad mochten zwemmen. En wij konden naar Parati, eenkoloniaal stadje gevangen tussen oceaan en regenwoud..

Hier aangekomen willen wijgraag de staf van hetmeest gastvrije hostel vanBrazilie bedanken, die ons steeds weer wisten op te vrolijkenmet zinnen als ´morgen is het vast droog in de ochtend´ en ´tja, dan zijn er in ieder geval niet zoveel andere toeristen met al die modderstromen´. Nadat we 3 uur door het regenwoud hadden gelopen in een onweersbui en 30 minuten op een berg hebben vastgestaan in een bus omdat er teveel water, modder en stenen over de weg het ravijn in storten, was het warme welkom van de meisjes in het hosteleen verademing. De cairpirinha´s in het hostel werden met zóveel liefde gemaakt dat we er 4 per dag nodig hadden en toenRobbert, Sjors en Quinta ook nog langskwamen om samen met ons van het gigantische zwembadte genieten, was het geluk compleet. We zijn er dan niet bruin geworden, we hebben wel in een extasevan vriendschappelijkheid, liefde en warmte mogen levenen hebben vrienden gemaakt voor het leven. Gelukkig waren er in Parati ook nog andere dingen tedoen dan de bliksemflitsen ontwijken op het strandof verdrinken in modderstromen, en zijn we naar eennatuurlijke glijbaan geweest, waar we op grote stenen in watervallen naarbeneden konen glijden. We hebben een tocht gemaakt naar cachaca brouwerijen (met proeven) en ontzettend inspirerende overdekte tuincentra bezocht. Jullie van het Blue JungleHostel waren het ook die opperde met alle vrouwen uit het hostel een boottripje te gaan maken. Een fantastische dag, ondanks het feit dat het niet geheel voldeed aan de standaard die wij ondertussen gewend zijn van boottrips tijdens deze reis, was het gezelschap en de boothet zoveelste hoogtepunt van een onvergetelijk verblijf indit pittoresque dorpje. Lieve staf van het Blue Jungle hostel, we hebben de hele reisrichting Arraial Do Cabo best aan jullie gedacht en de 7 nachtjes in jullie hostel zulleneen bijzonder plekje in ons hart houden.

Dan willen wij ook graag nog een woord van dank uiten aan alle toeschouwers op het parelwitte Praia Grande te Arraial Do Cabo, die ons bij verwoedde pogingen de beachbal meer dan 3 keer na elkaar over te spelen, zo hun best dedenniet te hard te lachen en ons van bruikbare tips te voorzien.Dankzij hun bemoedigende blikken en sterke speeltips hebben wij het record van 15 keer op en neer slaan weten te bereiken. En daar zijn we erg trots op. Er gaat er ook nog een woord van dank naar de mevrouw met het geleacai (=amazonevrucht met detoxwerking, omgetoverd tot sorbetijs)wagentje, die iedere stranddag, precies wanneer onze maagjes begonnen te rommelen, methaar karretje bijons voorbij kwam. Zij heeft er dan ook voor gezorgd, dat in een nacht van vreselijke voedselvergiftiging, het voedsel dat steedsweer naar boven opspeelde nog een fris zoete vruchtensmaak had.En oja, hulde voor de medekamerbewoners van die nacht, die onze ingewanden naar boven en beneden hebben horen komen op de gedeelde wc en wasbak. Wie zeker niet mogen worden overgeslagen zijn de vele mannen, die ons bij elkestrandwandeling, supermarktbezoek of duik in zee, begeleid hebbenmet een prachtig fluitconcert, waarbij zo nu en dan wat mooie woorden (beautiful,linda, ooohaahooeeh)gescandeerd werden.Dankzij hen heeft onze zelfverzekerdheid astronomische hoogte bereikt.Ten slotte dank voor de meneer met hetCaiparinha straatkraampje, die ons nog voor het avondeten van een caiparinhaXL voorzag, waardoorwe na het nuttigen zo katjelam waren, dat hetsnipperen vaneen ui onmogelijk was geworden.

Onze eindhaven, wereldstad Rio de Janeiro, heeft ook nog wat mooie woorden tegoed. Speciale dank gaat uit naar de Western Union Bank en Els Mannaerts, die ons bij een tweede kredietcrisis, weer van wat reservers voorzagen. En niet te vergeten de politiemannen van het policia turismo. Niet lang na onze aankomst daar, vulde het hele bureau zich met opgewondepolitiemannen die zich allemaal even aan ons kwamen voorstellen en hun dure geweren lieten zien.Een aangifte die gewoonlijk een half uurtje in beslag nam, duurde nu 3 keer zo lang, omdat wenaar heel veel luidkeels geschreeuwdegrappen moesten luisteren.Ook aan de meneer van het hanggliden zijn we een kleindankwoord verschuldigd, die ons ieder een kwartier lang van bovenop de berg, naar het strand van rio heeft gevlogen.Dat hijdeze zaak van leven of dood wat minder serieus opnam alsons, bleek wel dat hij bijMarieke al bellend de afdaling maakte. Maar toch bedankt. En last but not least, de voetbalclub die bijons vanaf gisteravond ons hart heeft doen smelten, een dankwoord voor The Flamengo's. Samen met een volgepakt stadion hebben we deze fantastisch voetbalclub naar een spannende overwinning weten te juichen. Dankzij onze deskundige aanwijzingen, originele yells en het enthousiast dansen en klappen op het ritme van de aanwezige sambaband, hebben ze de overwinning weten te behalen (5-3!). Zij hebben van onze laatste avond een gedenkwaardige avond gemaakt.

En hoewel bovenstaande personen, autoriteiten en andere clubs aan onze reis een memorabele bijdrage hebben geleverd, blijft er niets boven de oude vertrouwde aanwezigheid van je eigen reismaatje, medeavonturier en medeheld van het eerste uur. Wij willen daarom bovenal elkaar danken voor het mogelijk maken van deze onvergetelijke, niet te overtreffen reis van ons leven. Lieve Marieke en lieve Marloes, het was prachtig, het was mooi, daarvoor oneindig veel dank.

Ons vliegtuig wacht, de backpack is voor het laatst ingepakt, we gaan weer terug naar ons oude en vertrouwde Hollandse leven.